εκ του Θρόνου του Θεού και του Αρνίου..

 

.

Κιβωτός του Κόσμου

 

Μέχρι χθες, αμέτρητοι οι επίσημοι και οι επιφανείς, οι δημοσιογράφοι και οι εκπομπές..

(κάνετε έναν μικρό κόπο, να ψάξετε στο Google..)

Σήμερα, «άρον, άρον, σταύρωσον».

Και γιατί δεν εμφανίζονται σήμερα οι χθεσινοί υποστηρικτές;

Διότι πήγαιναν όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για να διαφημισθούν οι ίδιοι!! να καρπωθούν πολιτικά οφέλη!..

Δεν κάνουν τον κόπο ούτε να απολογηθούν, για την χθεσινή υποστήριξή τους.. 

Και ο ίδιος ακριβώς-ακριβώς, αυτούσιος! άνθρωπος μετά από 2 μήνες ακριβώς!!

Μόνο ο αξιότιμος, ευσεβής και γενικότερα κοινωνικός ευεργέτης Κων/νος Λούλης, έλαβε θέση νηφάλια και σωστή.

Δείτε:

https://www.youtube.com/watch?v=vOLtvcKf_n8

 

Δείτε και τα αντιπροσωπευτικά παλιότερα της εκτίμησης του κόσμου: 

https://www.youtube.com/watch?v=9BdIB8jIE0Y

https://www.youtube.com/watch?v=1ZmSM5pNKbk

https://www.youtube.com/watch?v=A4X7SKlfV3Y 

«το καταφύγιο στης ζωής το μονοπάτι,

έγινε το σκοτάδι φως, κι άνοιξε στ'όνειρο ο Θεός,

και του πατέρα η στοργή χρυσό παλάτι».. 

https://www.youtube.com/watch?v=UP_cQKTr2FQ

 στον Αντώνη Παπαδόπουλο

https://www.youtube.com/watch?v=e7dgvsKNGs8

Και κάτι από τον Απρίλιο του 2020, 

που ταιριάζει απόλυτα στο σήμερα: 

 

Κιβωτός του Κόσμου

Υπάρχει μια βασική, μια διαχρονική αρχή στην πορεία της ανθρώπινης συνύπαρξης, της Κοινωνίας.

«Ό,τι καλό δεν μπόρεσες εσύ να φτιάξεις, μην το χαλάς»!

«Άλλωστε, αν το χαλάσεις, δεν θα είσαι άξιος να το ξαναστήσεις»... 

Σχετικό είναι και αυτό που διατάζει ο Απ.Παύλος: «το πνεύμα μη σβέννυτε»!  (Α'Θεσσ. ε'19) Τον ενθουσιασμό και την πνοή για κάθε καλό έργο, τα οποία εμπνέει το Άγιο Πνεύμα, και Εκείνο -Αυτοδέσποτο και Μεγαλουργικό- «όπου θέλει πνει! και την φωνήν Αυτού ακούεις, αλλά ουκ οίδας πόθεν έρχεται και πού υπάγει».. (Ιω. γ'8)

Εδώ, λοιπόν, τί παρατηρούμε;

Κάποιοι ανίκανοι κυβερνώντες φθονούν την εκτεταμένη εργασία ενός «παπαδάκου».

Και δεν ντρέπονται που ήσαν ανάξιοι να πράξουν κάτι ανάλογο, για να αντιμετωπίσουν μια κοινωνικη ανάγκη, αλλά σπεύδουν να κατεδαφίσουν ό,τι με κόπο και χρόνια και πνοή και μεράκι και ιδιαίτερη ικανότητα έπραξε εκείνος.

Επίσης, ενώ είχαν στα χέρια τους τη δυνατότητα, αλλά και την υποχρέωση και την ευθύνη, να εποπτεύουν και εγκαίρως να διορθώνουν λάθη και παραλείψεις, αδράνησαν και αμέλησαν, και ξαφνικά εξαπολύουν επίθεση φρικτή!. Αυτοί οι ένοχοι!..

Και όλη η βουλιμική αυτή βιασύνη τους υπαγορεύεται από το κίνητρο να αρπάξουν Διοίκηση και Χρήμα και Περιουσία!  Τα οποία με μαθηματική ακρίβεια (το έχουμε δει άπειρες φορές το έργο) θα τα διασπαθίσουν!..

Εδώ, θα θυμηθώ και θα αναφέρω το εξής δεδομένο:

Το Αμερικανικό Κράτος, όταν συλλάβει κάποιον Χάκερ, που κατόρθωσε και ξετίναξε τα μέτρα ηλεκτρονικής ασφαλείας και μπήκε στα άδυτα και απόρρητα του Κράτους, του προτείνει το εξής:

«Είσαι απίθανος! Τα κατάφερες θαυμάσια, εκπληκτικά, πολύ καλύτερα από μας. Λοιπόν, δεν θα σε τιμωρήσουμε. Απλώς σε .. προσλαμβάνουμε! Μας χρειάζεται το μυαλό σου»!!

Αυτό, που άλλοι κάνουν για extreme παραβατικούς και επικίνδυνους, ήταν δύσκολο οι πωλιτικοί μας, που καμώνονται πως νοιάζονται, να το πράξουν και εν προκειμένω;

Και για όποιους άλλους πήγε να πάρει η μπόρα: (χαμόγελο του παιδιού, χωριά sos, το σπίτι της Βεργίνας και ό,τι άλλο)..

«Άνθρωποι!  Διορθώστε, υποδείξτε, πλαισιώστε, στηρίξτε. Μην καταστρέφετε, και μάλιστα με τόση εμπάθεια και μανία»!!

Λάβετε δε υπ'όψη σας ότι, αφού καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, που έντεχνα δημουργήσατε, η συνείδηση του λαού, που χθές είχε σφραγίσει με εκτίμηση το έργο του π.Αντωνίου, θα ξαναστηθεί όρθια και μάλιστα ως κριτής, για να σας στιγματίσει εσάς, τους σημερινούς δόλιους κήνσορες..  

Η δια του Χριστού ανάπλασις του κατ'εικόνα και καταλλαγή

 .

τόσο κρύο..

στις καρδιές των σημερινών ανθρώπων,  
που εγκατέλειψαν τον Θεό 
κι έχασαν και τον συνάνθρωπο και τον ίδιο τον εαυτό τους!.. 

«διὰ δὲ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν, ψυγήσεται ἡ ἀγάπη (καὶ ἡ καρδία) τῶν πολλῶν».. 

[θα παραμένουν όμως οι λίγοι, η ανάσα και η απαντοχή του κόσμου)

Κοσμοϊστορικό και Κοσμοχαρμόσυνο

Ας ετοιμάσουμε τις ψυχές μας

για το Κοσμοϊστορικό και Κοσμοχαρμόσυνο Γεγονός.. 

Η Ενότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η Αγία του Σωτήρος Χριστού μας Εκκλησία

είναι ένα Μυστήριο και ένα Θαύμα.

Ποιό;

Αυτή η πολυπόθητη ειρήνη και ομόνοια, συνεργασία και ενότητα των ανθρώπων,

που κανένας ποτέ ηγέτης ή φορέας δεν μπόρεσε -με ελευθερία, αβίαστα και ουσιαστικά- να υλοποιήσει,

μέσα στην Εκκλησία του Ζώντος Χριστού Υιού του Θεού,

συντελείται.

Οι άνθρωποι, κάθε λογής προέλευσης, φυλής, γλώσσας, πολιτισμού, ομονοούν, ειρηνεύουν, καταπαύουν και τις πιο μικρές επιφυλάξεις και άμυνές τους, συνάπτονται «εν Αγίω Πνεύματι» και αποβλέπουν στην τελική Άφθαρτη και Αιώνια του Θεού Βασιλεία.

Και πιό το γνώρισμα; 

Συνάγονται επί το αυτό, συμ-προσεύχονται, συλ-λειτουργούν υμνολογώντας το μεγαλείο του Παντοκράτορος και μνημονεύοντας ο ένας τον άλλον, προσευχόμενοι ο ένας για τον άλλον εν ειλικρινεί καρδία τα κράτιστα.

Κι αυτό δεν γίνεται με βάση καμιά Σύμβαση, Συμφωνία, Συνθήκη, Ορκισμό, και κάτω από κανέναν υπολογισμό, συμφέρον ή φόβο ή διαταγή και απειλή,

αλλά με βάση τον θείο φόβο, την Αποστολική Πίστη και την αδολότητα, ταπεινότητα, ευλάβεια των ψυχών.

Σήμερα όμως τί βλέπουμε; 

Τους Ορθοδόξους των Σκοπίων να μην τους αναγνωρίζουν και να μην τους ονομάζουν «αδελφούς» πολλές Τοπικές Εκκλησίες.

Τους Ορθοδόξους της Ουκρανίας ακόμη περισσότεροι τους αποκηρύττουν.

Οι Ρώσοι δεν μνημονεύουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, αλλά και άλλους επιτοπίους Αρχιεπισκόπους, και μάλιστα προσφάτως ανακοίνωσαν επιλεκτικά ονόματα Μητροπολιτών, τους οποίους θέτουν .. «απευλογίας»!!... 

Προχθές, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ανακοίνωσε ότι δεν κοινωνεί με το Πατριαρχείο Μόσχας.

Πριν καιρό το Πατριαρχείο Αντιοχείας είχε παράπονα και απόσταση από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Κλαίει η ψυχή μας.

Το καύχημά μας, της ενότητος και αγάπης κατέπεσε οικτρώς..

Και σήμερα, 24 Νοεμβρίου, τελούμε την μνήμη του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Αγίου Πέτρου (+311), ο οποίος σε μια ανάλογη περίοδο είδε σε όραμα τον Χριστό μας με ξεσκισμένα τα ρούχα.. 

- Τίς σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλε;;  ερώτησε έντρομος και συγκλονισμένος.

Αυτό κράζουμε και μεις σήμερα: Σπεύσον, Κύριε!.. 

 .

Αναμένοντας τον Λυτρωτή..

  

Προσμένοντας τὸν Ἐνανθρωπήσαντα Λυτρωτήν.

Ἰησοῦ ὁ τεχθεὶς ὑπὲρ ἔννοιαν,
ἐκ Παρθένου Μαρίας ἐπάκουσον,
ἐμπαθοῦς καὶ ἀχρείου οἰκέτου Σου,
καὶ αἰσχρῶν ἐννοιῶν ἐλεύθερωσον.

Ἰησοῦ ὁ Θεός μου καὶ Κύριος,
Ἰησοῦ ὁ Σωτήρ μου καὶ Πλάστης μου,
ἰνδαλμάτων εἰκόνας ἀφάνισον,
μιαινούσας τὸν νοῦν καὶ διάνοιαν.

Ὡραΐζεις ψυχὰς τῶν φιλούντων σε,
Ἰησοῦ Βασιλεῦ ὡραιότατε,
καὶ τιτρώσκων αὐτὰς τῷ σῷ ἔρωτι,
ἀνυψοῖς ἐκ τῶν γῆθεν πρὸς τ᾿ ἄφθαρτα.

Ἰησοῦ τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα,
τὸ αὐγάσαν τὴν σύμπασαν ἅπασαν,
τῆς ψυχῆς μου τὸ σκότος ἀφάνισον,
καὶ φωτί Σου τῷ θείῳ καταύγασον.

Ἰησοῦ ἡ Σοφία ἡ ἄφραστος,
ὁ σοφίζων Ἀγγέλων τὰ Τάγματα·
ἱκετεύτω τὸν νοῦν μου συνέτισον,
καὶ σοφίας τῆς θείας Σου ἔμπλησον.

Ναὸν θεῖόν με ποίησον Κύριε,
παρθενίας ἁγνείας πρᾳότητος,
προσευχῆς νοερᾶς ἐργαστήριον,
καὶ ἀγάπης διπλῆς οἰκητήριον.

Ἰησοῦ μου φιλάνθρωπε εὔσπλαγχνε,
ὑπομένειν τὰς θλίψεις ἱκάνωσον,
ἀγογγύστως καὶ χαίρειν ἐν ἅπασι,
καὶ δοξάζειν τὸ θεῖόν σου ὄνομα.

Ἀμήν.

Ἐκλογή ἀπό ποίημα Ἰωάννου Ἱερομονάχου Δημητριάδου,
Δανιηλίδου-Κατουνακιώτου, Ἀρχιμανδρίτου καὶ Πνευματικοῦ

.

Τας εντολάς πάσας εφυλαξάμην

 .

.

Η αληθινή Αγάπη

 

.

Γίνε άγρυπνος και προσεκτικός

 

.

Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τί καθεύδεις;

 

.

Άφρον, ταύτη τη νυκτί..

 .

Εστία-Οικογένεια

 

Τώρα, που πολλά τζάκια ανάβουν στα σπίτια,

για να αντιμετωπισθεί το κρύο,

Ας συνδυάσουμε στη σκέψη

τη θαλπωρή της οικογένειας,

της ελληνικής παραδοσιακής ΕλληνΟρθόδοξης Οικογένειας,

η οποία προστατεύει άριστα τις ψυχές

και μάλιστα τις τρυφερές ψυχές των παιδιών μας

από τους βαρείς χειμώνες, τους βοριάδες και τους παγετούς,

που μανιάζουν γύρω...

Ονομάσθηκε από τα αρχέγονα βήματα του ευλογημένου λαού μας

«Εστία»

ταυτόσημα με το «Τζάκι».

Και επικράτησε στο λεξιλόγιό μας

«κρατάει από τζάκι»! 

Είναι φορέας ξεχωριστής παράδοσης, πολιτισμού, αρχοντιάς.. 

Κι αν αυτό το τζάκι έχει πάνω του και το Εικονοστάσι,

διπλή ευεργεσία για τους ανθρώπους..

διπλή θαλπωρή..

.

.

.

Μετά φόβου Θεού

 

Διάλογος αδελφῶν Ἱερομονάχων:

- Γιατί, ἀδελφέ, δέν κοινωνεῖς τακτικότερα;

- Φοβάμαι να μην χάσω τον φόβο!..

  .

όρος sine qua non

 .

.

Τί είναι αυτή η νέα-νέα γενιά!!

 

Θα έχετε δει κάτι τοσοδούλικα παιδάκια, 3 ετών, να κρατούν με κάθε άνεση το κινητό τηλέφωνο αφής και να μεταβαίνουν με το δάχτυλο από οθόνη σε οθόνη, και σε λίγο κάποια απλά παιχνίδια εκεί, να μπορούν και τα παίζουν απορροφημένα και επιτυχημένα.

Να μιλάνε καθαρά, ακόμη δεν το καταφέρανε. Αλλά να πούνε «ανέβηκα πίστα», το μάθανε!!! 

Κι ακόμη -πού είστε- βιάζονται λάχα-λάχα, να πιάσουν και το τιμόνι!.. «να ογηγήσω»!! (πραγματικότητα)

Έτσι και οι διάφορες Ασφαλιστικές και Διαφημιστικές Εταιρίες, απέκτησαν θέμα!!     

 

   

.

.

Λιομάζωμα

Η ΜΑΝΑ ΕΛΗΑ

     Μια φορά κι εναν καιρό, ήταν τρεις αδερφές όρφανές από πατέρα κι από μάννα, αλλά ήταν κι οι τρεις αγαπη­μένες και μεγάλωναν στο σπίτι τους.

Όταν εμεγάλωσαν κι ήρθε η ώρα να παντρευτούνε, μπαίνει στο σπίτι τους ένα παλληκάρι ωραίο και θαμπώθηκε από την ομορφιά τους μα πιο πολύ απ' της μικρότερης.

Όταν όμως ήρθε η ώρα να τα κουβεντιάσουν, η μικρότερη σκέφτηκε ότι πρώτα πρέπει να νοικοκυρευτεί η μεγαλύτερη, για να μη την πάρουν τα χρόνια, κι έτσι αποφάσισαν να πάρει το παλληκάρι την πρώτη.

Κι εγινεν ο γάμος κι απόμειναν τώρα δυο αδερφές ανύπαντρες.

Μετά από λίγον καιρό έρχεται άλλος γαμπρός στο σπίτι και ζητάει κι αυτός τη μικρότερη. Αυτή όμως πάλι σκέφτεται τη μεγαλύτερή της και λέει ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα της.

Έτσι παντρεύτηκε και δεύτερη.

Κι επειδή εφρόντιζε τις άδερφές της σαν να ήταν η μάννα τους, τη φώναζαν μάννα.

Ώσπου να κυλήσει ο χρόνος άρχισαν τα γεννητούρια της πρώτης αδερφής κι ύστερα της δεύτερης κι ύστερα πάλι της πρώτης καί, καταλαβαίνετε, τώρα η τρίτη αδερφή δεν προλάβαινε να νταντεύει τ’ανήψια της.

Κι όταν παρουσιάστηκε κι ενας γαμπρός και γι’ αυτήν, δεν είχε καιρό ούτε να γυρίσει να τον κοιτάξει, γιατί ήταν χειμώ­νας και τα μωρά έβηχαν κι είχαν πυρετούς, και όλο τέ­τοια. Τό καλοκαίρι, που γίνονταν καλά στην υγεία τους τα μικρά, εγεννιούνταν καινούργια και δεν τελιώναν.

- Μα γιατί σκοτώνεσαι τόσο πολύ με τα μωρά των αδερφάδων σου; Τη ρωτούσαν καμμιά φορά οι γείτονες.

- Αν ζούσε η μάννα μας, έτσι δεν θάκανε; Απαντούσε αυτή. Το κάνω για μνημόσυνο της μάννας μας.

- Έ, σωστά λοιπόν σε φωνάζουν μάννα, της ελεγαν οι γείτονες.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το καταλάβει η «μάννα», και τ’ανήψια της μεγάλωσαν κι άρχισαν να πα­ντρεύονται κι αυτά και τώρα είχε πάλι μωρά να ντα­ντεύει η μάννα, ώσπου γέρασε η καημένη και δεν είχε ιδεί ούτε τη φάτσα της στον καθρέφτη και γι’ αυτό ούτε είχε καταλάβει πως γέρασε.

Μιά φορά όμως, που στόλιζε για νύφη μιά απ' τις ανηψιές της, την ώρα που της έπλεκε τις κοτσίδες της, γύρισε και κοίταξε στον καθρέφτη κι είδε τον εαυτό της.

Τότε κατάλαβε πως είχε γεράσει και είπε:

- Πώ, πώ, σαν τις γριές ελιές έγινα, τις εκατοχρονίτισσες.

Τότε ο Μεγαλοδύναμος την έκανε μια πραγματική ελιά έξω από το σπίτι τους και τώρα έκτος από μάννα την έλεγαν κι ελιά.

Και έχουν να λένε πως οι ελιές είναι αθάνατα δέντρα.

Γι’ αυτό η μάννα-ελιά δεν πεθαίνει ποτέ.

Τον ένα χρόνο που ανθίζουν όλα τα δέντρα και στο­λίζονται νυφούλες οι αμυγδαλιές, οι ροδιές, οι κυδωνιές, η ελιά δεν ετοιμάζει καρπό, για να ξεκουράσει τις αδερφές της και τις ανηψιές της απ’ τα λιομαζώματα.

Την άλλη χρονιά όμως κάνει όλο τον καρπό της μαζεμένον, γιατί σκέφτεται «με τί θα μαγειρεύουν, με τί θ’ανάβουν οι άδερφές της το καντήλι τους, με τί θα βαφτίζουν τα παιδιά τους, με τί θα κάνουν το Ευχέλαιο και θά βάζουν στα μωρά τους, όταν συγκαίονται το χειμώνα τα καημένα.

Γι’αυτό οι ελιές όσο γερνούνε, τόσο πιό όμορφες γίνονται.

Κων.Γανωτής. Ο βοσκός Νικάνορας. Εκδ.Παρρησία. σελ.29-31

 












Η ελιά 
Κωστής Παλαμάς

Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα

H πιο απ’ όλες χαϊδευτή.

Xρόνια η αγάπη του πατέρα

Σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί.

Όσο να πέσω νεκρωμένη,

Aυτόν το μάτι μου ζητεί.

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτη

Tριανταφυλλιά ή κιτριά·

Θαμπώνω της ψυχής το μάτι,

Για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά.

Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη,

M’ αγάπησε μία θεά·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Όπου κι αν λάχω κατοικία,

Δε μ’ απολείπουν οι καρποί·

Ώς τα βαθιά μου γηρατεία

Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·

Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη

Kι είμαι γεμάτη προκοπή·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,

Tη γη εθάψαν μια φορά·

Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη

Στο Nώε η περιστερά·

Όλης της γης είχα γραμμένη

Tην εμορφιά και τη χαρά·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου

Ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί,

Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του

Λίγο προτού να σταυρωθεί·

Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,

Έχει στη ρίζα μου χυθεί·

Eίμ’ η ελιά η τιμημένη.

 

Αποσπάσματα από ποιήματα του Ιωάννη Πολέμη

Ευλογημένο να ‘ναι ελιά το χώμα που σε τρέφει

κι ευλογημένος ο καρπός που πίνεις απ’ τα νέφη

κι ευλογημένος τρεις φορές Αυτός που σ’ έχει στείλει

για το λυχνάρι του φτωχού, για τ’ άγιου το καντήλι.

Πατρίδα τα λιοτρίβια σου δουλεύουν νύχτα μέρα

με του λαδιού τη μυρωδιά γεμίζουν τον αέρα.

Κι είν’ οι ελιές, Πατρίδα μου ακούραστες γριούλες

Με τον καρπό τους τρέφουνε παιδάκια και μανούλες.

Κι είν’ οι ελιές, Πατρίδα μου Δέντρα ευλογημένα

που στέκονται στον άνεμο με τα κλαδιά απλωμένα.

Γλυκόφυλλη η ελιά τον ίσκιο διπλώνει

το φουντωμένο κλήμα πού και πού

το ψηλαφούν οι χαμηλοί της κλώνοι

γερμένοι από το βάρος του καρπού.

Αντίκρυ, σκοτεινό το ερημοκλήσι,

με πόθο και μ’ αγάπη τη θεωρεί γιατί

το καντηλάκι που ‘χει σβήσει

το φως απ’ τον καρπό της λαχταρεί.

Καταπληκτικοί δάσκαλοι των καιρών μας, που φέρνουν τους μαθητές τους κοντά στη φύση.
Τους αξίζουν ολόθερμα συγχαρητήρια!.

.

.

επάρατε τους οφθαλμούς υμών..

                Πλήθος κόσμου..

Παλεύουν για την επιβίωση..

Στην καθημερινότητα. Στη βιοπάλη..

Κάποιες ψυχές όμως ανάμεσά τους δεν μετέχουν στην ομίχλη, στη μαυρίλα, στην ταραχώδη υλιστική μέριμνα, στην κατήφεια, στο άγχος, στον ανταγωνισμό και αντιπαλότητα, στον ατομισμό της κακίας..

Βρίσκονται εκεί, όμως αποβλέπουν συνάμα και προς τα άνω, ατενίζουν ψηλά.

Και φωτίζονται άνωθεν..

.

Λατρεία του Θεού εν Πνεύματι και Αληθεία

 .

.

.