Στη ζωή του ανθρώπου, αναπόφευκτη είναι η αποστασία..
Πώς και γιατί; θα ρωτήσετε.
- Είναι η ελευθερία, την οποία θέλει να δοκιμάσει και να επιβεβαιώσει ο νέος άνθρωπος..
Και ως μεταπτωτικός, τείνει να την βιώσει επαναστατικά, εκρηκτικά, «παραβατικά».
- Επίσης, λειτουργεί η διαδικασία του «κόρου». Διακατέχεται από την ροπή να «δοκιμάσει» το απαγορευμένο, το μη καθιερωμένο, να «πειραματισθεί» με το «επικίνδυνο», και στη συνέχεια να το αξιολογήσει, να το μπουχτίσει, ως μη συμβατό με την ευπρέπεια του προορισμού του, και έτσι να το απορρίψει.
Στο μεταξύ, όσο ζει σε συνθήκες «κατεστημένου», «καθωσπρεπισμού», φορμαλισμού, αξιοπρεπείας κοκ τόσο πιο πολύ αισθάνεται περιορισμένος και δουλωμένος και τόσο πιο πολύ τείνει στην αποτίναξη των τύπων και των όποιων «ζυγών».
Στην παραβολή του Ασώτου, και ο μεγάλος γιός περνούσε μια τέτοια δοκιμασία. Πιο υπόκωφα, αλλά και πιο οδυνηρά!..
Και ουσιαστικά «άργησε» στο να κάνει την επανάστασή του, να μιλήσει, να ξεσπάσει, να αυθαδιάσει έναντι του Υπεράγαθου Πατέρα..
Και η άπειρη, γνήσια, αμετάθετη, ουσιαστική Αγάπη του Πατέρα, «δεν μπόρεσε» να ανασχέσει την επανάσταση.
Από το 1968 (σημειολογικά: Γαλλικός Μάης) η νεολαία της ανθρωπότητος ξεσηκώθηκε, ξέσπασε. Πέρασε στην Εφηβεία της..
Αλλά υπήρχαν πολύ λίγοι Πατέρες, για να ανταποκριθούν στην ανάγκη και να γίνουν αντιστύλι.. Κι έτσι, ακόμη παραμένουν έφηβοι οι Ευρωπαίοι και «σβαρνιώνται», παραπαίουν, ταλαιπωρούνται..
Ο άνθρωπος αναπόφευκτα θα διαγράψει τον Κύκλο του Ασώτου.
Θα φύγει, θα ξεφύγει, θα κορεσθεί, θα μπουχτίσει, θα αποκτήσει οδυνηρές εμπειρίες, θα «φάει τα μούτρα του», θα έλθει εις εαυτόν, θα συνέλθει, θα γυρίσει.
Είναι πολύ ουτοπικό και τελικά και τυφλά εγωϊστικό, το να θέλουν, να στοχεύουν και να επιδιώκουν οι γονείς την μη «κρίση της εφηβείας». Θα τους περιμένει αυτή, στην επόμενη στροφή, καθυστερημένη και πολύ πιο βίαιη, καθώς θα επωάζεται και θα σιγοβράζει υπόκωφα στην ψυχή του παιδιού τους..
Και μην ξεχνούμε ότι η έκρηξη της εφηβείας για μεν τους γονείς είναι πρόκληση υπομονής και πιστοποίηση γνήσιας αγάπης για το παιδί τους (το ξαναγεννούν και γι'αυτό γεύονται πάλι ωδίνες, ενώ το παιδί τσεκάρει αν πραγματικά είναι αυτοί οι φυσικοί γονείς του..)
τα δε παιδιά μπαίνουν στο κλίμα της ταπείνωσης, καθώς περνούν από την ενοχή, τις τύψεις και την εξισορρόπηση της μετανοίας..
ΥΓ. Μιλώντας για την καθαυτό εφηβεία (14-19 ετών περίπου) θα πρέπει να έχουμε υπ'όψη ως προς την βαρύτητά της 1) την φυσική περισσεύουσα ζωτικότητα ενός νέου παιδιού 2) τις όποιες ροπές εκ dna 3) το ποσοστό ψυχικής υγείας/νοσηρότητος: η εφηβεία αποτελεί σοκ για τον άνθρωπο, το οποίο σοκ ξεσκεπάζει εγγενή-λανθάνοντα ψυχικά νοσήματα (κατάθλιψη, αυτοκαταστροφικές τάσεις, επιθετικότητα, σχιζοφρένεια κοκ) 4) το οικογενειακό κλίμα, μέσα στο οποίο μεγάλωσε (ηρεμία, πνευματικότητα, θρησκευτικότητα, ομόνοια κοκ)
