«ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος,
εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη,
καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ
καὶ κατεφίλησεν αὐτόν». (Λουκ.ιε'20)
Επειδή πολύ λόγο κάνουν κάποιοι για πνευματική πατρότητα (και εννοούν γεροντισμό ή .. γκουρουϊσμό) ας υπογραμμίσουμε:
Πατέρας είσαι αν το παιδί σου σε καθυβρίσει, σε ληστέψει, σε μουντζώσει, σε διασύρει.. και εσύ περιμένεις στον λόφο (με τεντωμένες τις κεραίες της διαίσθησης) να το δεις από μακριά και να τρέξεις!..
Αλήθεια. Τον περισσότερο δρόμο τον διέτρεξε ο πατέρας!. Το γρηγορότερο τρέξιμο πραγματοποίησε εκείνος!.
Η συνάντηση δεν έγινε έξω από το σπίτι αλλά πέρα στο βάθος του ορίζοντα, όπου φάνηκε η σιλουέτα του αποστάτη γιού!..
Και η πατρική καρδιά προτού ακούσει τα λόγια της μετάνοιας, αποκρυπτογράφησε -τόσο σωστά- τα σερνάμενα βήματα της επιστροφής.
Και επέπεσεν επί τον τράχηλον του παιδιού του.
Και το έπνιξε με φιλήματα νοσταλγίας και ακλόνητης αγάπης..
Από την άλλη πλευρά, η απροϋπόθετη συγχώρηση -όπως φαινόταν και προσφερόταν απροϋπόθετα- η υγιής αναλλοίωτη αγάπη του πατέρα, μετέδωσε την υγεία και στην μετάνοια του γιού.
Εκτός από «των μισθίων σου», διότι τον διέκοψε ο πατήρ.
«Ουκ ειμι άξιος κληθήναι υιός σου»..
Αν το κατάλαβες αυτό, κατάλαβες τί θα πει υιότητα και πατρότητα. Μπήκες ήδη στο κλίμα της πνευματικής συγγενείας.. Αποκαταστάθηκες.
Πολύ καλύτερα από τότε που ήσουν τυπικά μέσα στο σπίτι, κοντά στον Πατέρα ως μίσθιος και ως δούλος! και δεν Τον γνώριζες..
