Τίμιος Πρόδρομος

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, από ηλικία 5-7 ετών περίπου έως 30 ετών ευρίσκετο στην έρημο πέραν του Ιορδάνου και περνούσε τη ζωή του με σιωπή, προσευχητικά, τρεφόμενος ψυχικά και πληρούμενος πνευματικά από την αίσθηση του Παντουργού και Παντεπόπτου Δημιουργού και απασχολούμενος και εντρυφώντας στην εν εξάρσει Δοξολογία Του..

Δεν τον ενδιέφερε τίποτε το εγκόσμιο. Ούτε οι γνωστοί του στην Ορεινή, όπου είχε γεννηθεί και είχε περάσει τα πρώτα χρόνια του (οι γονείς του είχαν εν τω μεταξύ αποθάνει). Αλλά ούτε πώς να ντυθεί και να  ευπρεπισθεί τον απασχολούσε (άλλωστε δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί, ώστε να χρειασθούν οι συμβατικοί τύποι εμφανίσεως), ούτε κάν η διατροφή του τον ενδιέφερε, καμιά πείνα δεν αισθανόταν.. Η ύπαρξή του ήσυχη, ειρηνική, πεπληρωμένη, απορροφημένη προς το καθαυτό νόημα της ζωής, την προετοιμασία και τον οραματισμό της επουρανίου κλήσεως και βασιλείας..

Και σε ηλικία 30 ετών, η οποία ήταν απαρέγκλιτο όριο ωριμότητος για την ιουδαϊκή κοινωνία, έρχεται προς δυσμάς, στην αντίπερα όχθη του Ιορδάνου, και προσεγγίζει την ανθρώπινη κοινωνία.

Δεν έβγαλε ανακοίνωση στην .. Τηλεόραση και το Ραδιόφωνο (που δεν υπήρχε, βέβαια τότε) ούτε εκτύπωσε προσκλητήρια φυλλάδια, ουτε ζήτησε να γίνουν ανακοινώσεις στο Ναό των Ιεροσολύμων και τις Συναγωγές.

Τίποτε από αυτά. Απλώς, τώρα, δεν ήταν απομονωμένος και χαμένος στην έρημο, αλλά στεκόταν εκεί στις παρυφές των κατοικουμένων περιοχών.

Και τί συνέβη!  Οι άνθρωποι όλοι της Ιουδαϊκής κοινωνίας προσέτρεξαν να τον ιδούν και να τον ακούσουν.

Δεν υπήρχε κανείς να τον γνωρίζει και να τον συστήσει. Δεν αυτοσυστήθηκε ο ίδιος. «Ξέρετε είμαι ο γιός του ιερέως Ζαχαρία από την Ορεινή και έχω συγγενείς αυτούς κι αυτούς και ασκήτευα στην έρημο τόσα χρόνια για να καλλιεργηθώ ψυχικά, και πήρα φώτιση για να γνωρίζω τον Νόμο και τους Προφήτες απ'έξω, και πήρα ουράνια εντολή να 'ρθώ να σας κηρύξω»..  

Τίποτε από αυτά.

Μόνο του έγινε ένα απίστευτο ρεύμα κόσμου..

«Και εξεπορεύετο προς αυτόν πάσα η Ιουδαία χώρα και οι Ιεροσολυμίται» (Μάρκ. α'5) «και πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου» (Μτθ. γ'5). Και οι επαρχιώτες και οι πρωτευουσιάνοι ήταν εκεί!

Δεν έμεινε άνθρωπος, που να μην παρακινηθεί να πάει, να δει με τα μάτια του, να ακούσει, να βιώσει..

«Και εβαπτίζοντο πάντες εν τω Ιορδάνη ποταμώ υπ’ αυτού, εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών». (Μάρκ. α'5)

Όλοι συνεκινούντο, κατενύσσοντο, όλοι παρεκινούντο να κάνουν την κίνηση να μπουν στο ποτάμι κάτι από το κοκκαλιάρικο ιερό χέρι του, να πουν λίγα λόγια με τα κρίματά τους και να φύγουν αναπαυμένοι, ειρηνικοί, γεμάτοι ελπίδα..

Τί τους έπειθε; Η μορφή του!  Η οσιότητα της συμπεριφοράς του. Το ήθος του! Το ουράνιο βλέμμα του, η εκτός του κόσμου τούτου ψυχή του! Η αύρα του, όπως λέμε σήμερα..

Ήταν μαζί τους, αλλά ήταν και αλλού! Τίποτε δεν τον επηρέαζε κοσμικά. Ούτε ο συνωστισμός, ούτε ο θαυμασμός τους τον απογείωνε με φυσίωση, ούτε το άκουσμα των όποιων αμαρτιών τον σκοτείνιαζε. Αδιατάρακτη η ψυχή του.. Υπεράνω.. Πολύ-πολύ αλλού, ψηλά, σε άλλους κόσμους.. Με φτερά τον απεικονίζει η Εκκλησία μας. Άγγελος ήταν!.

«Εγώ, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου», έλεγε ταπεινά.   

Ήταν ένα θαύμα της θείας Προνοίας και Παναγαθότητος, της θείας Βουλής, να συμβεί αυτό, για να είναι έτοιμες οι ψυχές και να προστρέξουν με πίστη και αφοσίωση στον ερχόμενο Μεσσία.

Εννοείται ότι, σύμφωνα με τα ήθη της εποχής, οι γυναίκες παρίσταντο, άκουγαν, αλλά ό,τι είχαν να πουν ή να ερωτήσουν ή να εξομολογηθούν, το έπρατταν μέσω των συζύγων των.

Και εννοείται, επίσης, ότι οι Γραμματείς και Φαρισαίοι πήγαν να δουν περί τίνος πρόκειται, έμειναν άναυδοι και καθηλωμένοι από τν οσιότητά του, ωστόσο άπρακτοι μέσα στο φθόνο τους και στη ζηλοτυπία ότι κανείς έξω από αυτούς δεν υπάρχει και δεν είναι άξιος να διδάσκει.. Και δεν εβαπτίσθηκαν. Αυτό έλειπε να ταπεινωθούνε!..  βλέπε: (Λουκ.ζ'29-30) «Και πας ο λαός ακούσας και οι τελώναι εδικαίωσαν τον Θεόν, βαπτισθέντες το βάπτισμα Ιωάννου. Οι δε Φαρισαίοι και οι νομικοί την βουλήν του Θεού ηθέτησαν εις εαυτούς, μη βαπτισθέντες υπ' αυτού».

Ένα εξάμηνο κράτησε αυτό το καταπληκτικό ρεύμα του κόσμου. Τόσο χρόνο, όσος χρειαζόταν, για να προλάβει να περάσει όλος ο κόσμος, όλος ο πληθυσμός της Παλαιστίνης, αλλά και των Ιουδαίων της Διασποράς προφανώς, καθώς αυτοί σίγουρα θα ήρχοντο για την εορτή του Πάσχα στην πάτρια Γη.

Τόσο χρόνο, όσο χρειαζόταν για να φθάσει τα 30 χρόνια Του ο Ερχόμενος, ο Αναμενόμενος, ο Λυτρωτής! (εν δε τω μηνί τω έκτω της κυοφορίας της Ελισάβετ, ήλθεν ο Αρχάγγελος προς τη Παρθένον ευαγγελιζόμενος Λουκ.α'26 - ένα εξάμηνο διαφορά είχαν οι δύο μοναδικοί αυτοί άνδρες, συγγενείς μεταξύ τους, αλλά δεν είχαν συναντηθεί ποτέ, αφού ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ απεδήμησαν νωρίς, γέροντες όντες, ο δε Τίμιος Πρόδρομος ανεχώρησε από την κατοικημένη περιοχή, «παιδίον» στην ηλικία, «και ην εν ταις ερήμοις»-Λουκ. α'80)

Όλην αυτήν την ιστορία, ο ακριβέστατος Ιστορικός Λουκάς ο επιστήμων λόγιος και ιατρός την τοποθετεί χρονικά με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια. Και εξ αυτού μπορούμε να χρονολογήσουμε όλα τα υπόλοιπα, τα επακολουθήσαντα γεγονότα.

«Εν έτει πεντεκαιδεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου της Ιουδαίας, και τετραρχούντος της Γαλιλαίας Ηρώδου, Φιλίππου δε του αδελφού αυτού τετραρχούντος της Ιτουραίας και Τραχωνίτιδος χώρας, και Λυσανίου της Αβιληνής τετραρχούντος, επ' αρχιερέων Άννα και Καϊάφα, εγένετο ρήμα Θεού επί Ιωάννην τον Ζαχαρίου υιόν εν τη ερήμω». (Λουκ. γ'1-2)  Ήταν το 26 μΧ.

Και διδασκόμεθα:

1.  Τί μεγαλείο πνευματικότητος και προσωπικότητος διέθετε ο Ιωάννης! Δώρο ουρανόσταλτο για την εποχή του. Ηγέτης πνευματικός, φάρος, οδοδείκτης!.  Συγκίνησε, ενέπνευσε, οδήγησε τις ψυχές.

Ποθούμε κι εμείς σήμερα κάποιον ή και κάποιους τέτοιους μπροστάρηδες, να δείξουν το δρόμο μέσα στη σκοτεινιά, να διαλύσουν τα ερέβη της απιστίας και της συγχύσεως και της αποστασίας. Να σηματοδοτήσουν την μετάνοια και επιστροφή στον Πανάγαθο Θεό..

2.  Κι από την άλλη πλευρά, ένα θαύμα περιμένουμε άνωθεν, μιά νεύση στις ψυχές όλων των συμπατριωτών μας. Να κατανυγούν, να μαλακώσουν, να συγκινηθούν από τα πνευματικά. Να αποκολληθούν από τα εγκόσμια, τα γεώδη, τα χαμερπή και να αναχθούν προς τον πόθο των επουρανίων. Με μια ψυχή, ενωμένοι, παρακινώντας ο ένας τον άλλον με έναν ιερό ζήλο. Ρεύμα να γίνει στον λαό μας η επιστροφή.. Άνωθεν περιμένουμε το θαύμα. Όπως τότε, που όλος ο λαός είχε τρέξει στον Ιορδάνη και είχε ανακαινισθεί..  

«Έκτεινον την χείρα σου δεητικώς προς Αυτόν, Βαπτιστά»..