Δεν θα καταρρεύσει η γη μας

 Μια και έγινε λόγος προχθές για Καλικαντζάρους, να πούμε και να ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμη.

Είπαμε ότι τα όντα αυτά είναι μικρά δαιμόνια, που επιδιώκουν να μας πειράζουν και παρενοχλούν, να φέρνουν αναποδιές, γκαντεμιές και ζημιές και προσκόμματα στην πορεία μας και να κάνουν δύσκολη τη ζωή μας.

Ο απλός λαός σχηματοποιεί τη μορφή και τη σκοτεινή δράση τους, και χρειάζεται κάποια σοφία να ξεκαθαρίζουμε ποιά ουσία κρύβεται πίσω από τις απλοϊκές εικόνες και φαντασίες του λαού.

Μία τέτοια περιγραφή είναι αυτή, όπου τα καρκατζούλια, τα διαβολάκια αυτά, ακαταπόνητα σε μηχανορραφίες και σκανταλιές, βρίσκονται στα καταχθόνια, στον καθαυτό «υπόκοσμο», και  έχουν ένα τεράστιο πριόνι και πριονίζουν.

Τί πριονίζουν; Το δέντρο, που υποβαστάζει με τα κλαδιά του το «επάνω κόσμο», την ανθρώπινη κοινωνία.

Αλλά δεν προλαβαίνουν.

Εκεί που όλο το χρόνο πασχίζουν και φτάνουν να το αποτελειώσουν, ώστε να πέσει πια το δέντρο, έρχονται τα Θεοφάνεια, τα σκορπίζει η φωτιά του Αγιασμού, η οποία και θεραπεύει συνάμα τα βαθειά τραύματα του δέντρου, και ..φτου κι απ'την αρχή..

Κι έρχεται στο νου μας εκείνη η θεόπνευστη δήλωση, η παντοκρατορική βεβαίωση: «Εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής»! (Ψαλμ.οδ'4)

Η Υδρόγειος, που έχει τα μυστικά και τους νόμους της,

για να λειτουργήσει σωστά, συνέχεια φθείρεται από την απροσεξία και την απληστία και τις εξυπνάδες των εφευρέσεων του ανθρώπου..

Επίσης και η κοινωνία, η συνύπαρξη των ανθρώπων, συνεχώς κινδυνεύει από διάλυση, διότι η κακία όλο και ροκανίζει τη συνοχή της, οι παραβατικές συμπεριφορές όλο πληγώνουν και τραυματίζουν τον κορμό της, και με κομένη την ανάσα περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να διαλυθεί..

Πόλεμοι, εγκλήματα, διαρρήξεις και κλεψιές και απάτες και.. και.. Τόση ακαλιεργησία σττις ψυχές, στους χαρακτήρες..   

Απελπιζόμαστε. Αγωνιούμε. Φτάσαμε «στα στερνά του κόσμου» λένε πολλοί..

Κάνουν καλά τη δουλειά τους εκεί κάτω τα ταγκαλάκια.. Επίμονα. Καταλυτικά. Και καγχάζουν.. Κι όλο ελπίζουν να τα καταφέρουν.

Τώρα τελευταία, που προκόψαμε στην επιστήμη και πήραν τα μυαλά μας αέρα, φανταζόμαστε τους εχθρούς όχι κάτω στη γη, αλλά στο Διάστημα, στο Σύμπαν, οι οποίοι τάχα έχουν προηγμένη Τεχνολογία και μας επηρεάζουν με τα αόρατα όπλα τους και έρχονται ή θα 'ρθουν να μας καταστρέψουν!. (σε τί κακοτράχαλα μονοπάτια περιπλανιέται και κατρακυλάει και πληγώνεται ο άπιστος άνθρωπος)..

Παρά ταύτα, έρχεται φωνή άνωθεν, που μας καθησυχάζει και μας βεβαιώνει. 

 «Εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής»!.

Έχω βάλει θεμέλια γερά, ακλόνητα και αμετάθετα. Βαθιές τσιμεντοκολώνες και αγκυρώσεις στις σαθρές πλαγιές της Οικουμένης.

Δεν πρόκειται να καταρρεύσει η αρμονία, που διέπει τον κόσμο. Δεν πρόκειτα να διαλυθεί η κοινωνία των ανθρώπων και ο πλανήτης γη.

Τα «πρόβατά μου», το αγαπημένο Μου γένος των ανθρώπων, «ουδείς αρπάσει εκ της χειρός Μου»!. (Ιω. ι'28)

«Ο Πατήρ μου μείζων πάντων εστί, και ουδείς δύναται αρπάζειν εκ της χειρός του Πατρός μου»!. (Ιω. ι'29)

**********

«Ήρθανε τα Φώτα κι οι φωτισμοί και χαρά μεγάλη και αγιασμοί»..

Ελευθερία!  Ασφάλεια. Αισιοδοξία.

Ανασαίνουμε! 

Δοξολογούμε!