10 Μαϊου 1956
Μετά από έναν γεμάτο χρόνο σκληρού και συνάμα νικηφόρου αγώνα των Κυπρίων αδελφών μας εναντίον των Βρετανών Αποικιοκρατών,
έλαβαν χώρα οι πρώτες απάνθρωπες εκτελέσεις ελλήνων αγωνιστών.
Ήταν οι Καραολής και Δημητρίου, που έτσι μαζί πέρασαν στο πάνθεον των Ηρώων του Γένους και έτσι μαζί κοσμούν με τα ονόματά τους πολλές οδούς της Ελληνικής Επικρατείας. Μάλιστα πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα πρόσωπο: Δημήτριος Καραολής! ενώ τα πλήρη ονόματά τους είναι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου.
Ακολούθησαν άλλοι 7, μέχρι τις 14 Μαρτίου 1957, που θυσιάσθηκε ο 17χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης (κι είχε κάνει δέηση και τάμα νά 'ναι ο τελευταίος στην αποτρόπαια αυτή διαδικασία -και τούκανε τη χάρη ο Πανάγαθος Θεός).
Οι Βρετανοί, για να κάμψουν το φρόνημα του λαού, φανερά εξοργισμένοι για την καταισχύνη, που εισέπραξαν από τα γενναία αμούστακα παιδιά της τόσο άδικα σκλαβωμένης και καταπατημένης Κύπρου, πρωτίστως διάλεξαν τρόπο εκτελέσεως ιδιαιτέρως ειδεχθή: τον απαγχονισμό!
Αφ'ετέρου, για να μην εξαφθεί ακόμη περισσότερο το σθένος και το ηθικό των αγωνιστών και του λαού, δημιούργησαν ένα μικρό συγκρότημα αυστηρά περιφραγμένο και περιφρουρημένο, όπου υπήρχαν μαζί: κελιά φυλακής, αγχόνη και προαύλιο τάφων.. Μέχρι σήμερα διατηρούνται με ευλάβεια αυτά τα «Φυλακισμένα Μνήματα».
Να σημειωθεί δε, ότι επειδή ο χώρος ήταν μικρός και περίκλειστος, όταν άνοιγαν έναν τάφο για κάποιον μελλοθάνατο, το σκάψιμο ακουγόταν κατακάθαρα από τους φεγγίτες των κελιών. Και ήταν ένας τρόπος κι αυτός ψυχολογικής βίας προς τους αγωνιστές.
Εμπνευσμένη, στη μνήμη τους, μια δυναμική ελληνίδα δασκάλα της Κύπρου σήμερα έγραψε το κατωτέρω συγκινητικότατο ποίημα.
Παρουσιάζει έναν αγωνιστή, που μόλις τα χαράματα εκτελέσθηκε με απαγχονισμό, να στέλνει μήνυμα από τα ουράνια δώματα προς την μητέρα του.
Και της λέει:
«Χθες το βραδάκι, μάνα μου, σκάβανε τον τάφο μου, για να θάψουνε εκεί τον γιό σου αχάραγα το πρωϊ. Δίχως να έχουν επιτρέψει ένα στερνό φιλί παρηγοριάς δικό σου, δυό λόγια ενισχυτικά, ανθρώπινα, δυό δάκρυα, δυό λυγμούς αποχαιρετισμού.
Και καθώς άκουγα το γδούπο από την τσάπα και το φτυάρι τους -αυτών
των απανθρώπων κατακτητών και εκβιαστών και τυράννων- ζητούσα απ'τους Αγίους που τους ένιωθα δίπλα μου, να μου χαρίσουν ένα δράμι από την γενναιότητα και την αντοχή, από το φρόνημα, από την πίστη, από την ουράνια χάρη τους..
Οι βάναυσοι εκτελεστές έσιαζαν την κρεμάλα και μετρούσαν, πώς θα βρεθεί στο κενό ξέψυχο το κορμί μου, και πόσο μήκος να έχει ο τάφος του μελλοντικού νεκρού, αλλά δεν υπολογίζανε ότι χιλιάδες άλλοι τόσοι αγωνιστές και ήρωες του Γένους εκείνη την ώραν ζούσαν μέσα μου και με οδηγούσαν κοντά τους στην αθανασία!.
Χθες
μάνα μου, συνέβη ένα πράγμα ανεξήγητο: Ο
φόβος με πλησίασε, μα δεν τόλμησε να μου μιλήσει! Πλησίασε, πλησίασε σε
απόσταση αναπνοής -έφτασαν πια μεσάνυχτα- κι εκείνην την ώρα ήρθε ένα φως από
άλλον κόσμο, αλλοτινό, ουράνιο. Κι από αυτό το αστραποβόλο φως της πίστεως, της
Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, του Θεού, ο
φόβος τους νικήθηκε!!»
ΥΓ. Υπάρχει συγκεκριμένη πληροφορία ότι τέτοια λόγια είχε πει ο Μιχαλάκης Καραολής στη μάνα του, πριν εκτελεστεί (Ελένη Σιούφτα)
▶▶ Διαβάστε, σας παρακαλώ, αργά και προσεκτικά, με φωνή
ανάγνωσης και ανεμπόδιστη συγκίνηση, διαβάστε το ποίημα αυτό, που είναι γραμμένο στην κυπριακή λαϊκή διάλεκτο και μεταδίδει ιδιαίτερη συγκίνηση και παλμό ιδανικών..
ΕΨΕΣ ΜΑΝΑ
Εψές μανά αννοίασιν τον τάφον μου,
τον γιό σου για να θάψουσιν χαράματα,
με δίχα το δικό σου στερνοφίλημαν,
με δίχα θκυό κουβέντες σου, θκυό κλάματα.
Εψές μανά π' αννοίασιν τον τάφον μου,
τζαι άκουα την τσάππαν τζαι το φκυάριν τους,
εζήτουν των Αγίων που 'τουν δίπλα μου,
να πάρω έναν δράμιν που την χάρην τους.
***
Εψές μανά αννοίασιν τον τάφον μου,
εσάζαν την κρεμμάλλαν τζι εμετρούσασιν,
χωρίς να λοαρκάζουν, ότι μέσα μου
σιηλιάες άλλοι τόσοι πως εζιούσασιν.
***
Εψές μανά 'ναν πράμαν ανεξήγητον,
ο φόος ήρτεν, μα έν επολοήθηκεν.
Εκόντεψεν, εφτάσαν τα μεσάνυχτα,
που φως πον π' άλλον κόσμον, ενικήθηκεν...
Ελένη Σιούφτα
δασκάλα στην αδούλωτη Κύπρο
δείτε Video: https://www.facebook.com/watch/?v=648080132285246
