Στο παρακάτω ιστορικό, βλέπουμε ότι, όταν τα ανθρώπινα, τα δικά μας σχέδια, δεν πετυχαίνουν, έχουνε όμως καλή προαίρεση και επιθυμούμε να φέρεται η ζωή μας από την νοή και τη νεύση του Παντεπόπτου, Πανσόφου, Φιλαγάθου Θεού μας, τότε ο Θεός εκτυλίσσει μυστικά κάποιο δικό Του σχέδιο.
Το λέει και ο Άγιος Απόστολος Παύλος: «τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου» (Ἑβρ. ια´ 40). Κάτι καλύτερο είχε στο νου Του και προέβλεψε εν απείρω αγάπη και φιλανθρωπία και ευνοία, ετοίμασε δε για χάρη μας και καθοδηγεί τα γεγονότα ο Παντοκράτωρ Θεός.
Ένα παλαιό τραγούδι έλεγε: «Ποιός να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τί κρύβει ο Θεός για μάς». Και φυσικά, τα δικά μας σχέδια, στην καλύτερη περίπτωση, οδηγούν σε μία πρόσκαιρη επιτυχία, αλλά τα σχέδια του Θεού είναι απολύτως σοφιά, απολύτως ευνοϊκά και οπωσδήποτε για το παρόν και το αιώνιο μέλλον σωτήρια!.
Κάπως έτσι βίωσε την πραγματικότητα και ο δεκαοκτάχρονος Βαγγέλης, σε ένα χωριό της Θήβας.
Όποια πόρτα κι αν χτυπούσε ήταν κλειστή και δεν άνοιγε. Τρία χρόνια χτυπούσε στα χαμένα. Μάταια. Άκαρπα..
Και τότε ξεκίνησε γιά ένα προσκύνημα στον ιερό Άθωνα, στο Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου, της Παναγίας.
Αλλά ας δούμε την συνέχεια, όπως έχει καταγραφεί αναλυτικά:
«Μέ ὅλα αὐτά τά πνευματικά καί μορφωτικά ἐφόδια ξεκίνησε ὁ Εὐάγγελος μετά τό Γυμνάσιο, νά φτιάξει τή ζωή του. Ξεκίνησε χωρίς νωθρότητα, μά μέ δυναμισμό καί ἀποφασιστικότητα. Σκέφθηκε -πολύ σωστά- ὅτι ἦταν ὥρα νά ἀπεξαρτηθῆ ἀπό τήν πατρική του οἰκογένεια, νά ἐκπληρώση τίς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις πρωτίστως, καί ὕστερα νά βρῆ ἕνα ἐπάγγελμα, νά αὐτονομῆθη οἰκονομικά, «νά πατήση στά πόδια του», προφανῶς νά ἀνοίξη κατόπιν τήν δική του οἰκογένεια καί νά πορευθῆ στήν ζωή ἐκπληρώνοντας φιλότιμα τόν ἐπίγειο προορισμό του.
Τά πράγματα ὅμως δέν φάνηκαν τόσο ἁπλά. Εὕρισκε σέ κάθε, μά κάθε βήμα, καί σέ κάθε μά κάθε προσπάθειά του, ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια.
Ἀρχικά ἔδωσε ἐξετάσεις γιά ταχυδρομικός (η στράτευση τότε γινόταν στα 21 ἔτη).
Φαίνεται ὅμως ὅτι χρειαζόταν «μέσο» τό ὁποῖο ἐκεῖνος -ἁπλό παιδί της ἐπαρχίας- δέν διέθετε, καί ἔτσι ἀπορρίφθηκε. Σημείωνε χαρακτηριστικά πίσω ἀπό μία φωτογραφία του, πού ἔστειλε ἐκείνην τήν ἐποχή στόν μεγαλύτερο ἀδελφό του: «Ὑποψήφιος στή σχολή Τ.Τ.Τ. [Ταχυδρομεῖα-Τηλεγραφεῖα-Τηλεφωνεῖα] Εὐάγγελος Ἰωάννου Παπανικήτας. Ἔτος 18ον. Πίκρες-βάσανα-στεναχώριες. Ἀπέτυχον 25-10-30».
Ἀργότερα προσπάθησε νά μπῆ στή Χωροφυλακή, ἀλλά τοῦ δήλωσαν ὅτι ἐκείνην τή χρονιά δέν θά ἔπαιρναν κανέναν!.
Τέλος προετοιμάσθηκε καί ἔδωσε κατατακτήριες στή σχολή Ἰκάρων. Μετά τίς Ἰατρικές ἐξετάσεις οἱ γιατροί ἔγραψαν στό δελτίο του: «Ταχυπαλμία. Ἀκατάλληλος»!. Ἀπογοήτευση! Ἀποτυχία πάλι. Πόρτες κλειστές..
Ἔβλεπε τούς φίλους καί συμμαθητές του νά προοδεύουν, καί αὐτός νά μένει πίσω. Χωρίς προοπτική..
Ἔβρισκε περιστασιακές δουλειές, ἀλλά ἄρχισε νά αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του βάρος τῆς οἰκογένειάς του καί κυρίως χωρίς προοπτική στη ζωή..
Ἦρθε ἐπί τέλους ὁ καιρός νά στρατευθῆ, γιά νά ἐκπληρώση αὐτήν τουλάχιστον τήν ὑποχρέωση, νά τελειώνη μ᾿αὐτήν τήν ἐκκρεμότητα. Καί .. ποιός ξέρει; Μπορεῖ νά τοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία νά μονιμοποιηθῆ, ὡς ὑπαξιωματικός καί νά ἐξελιχθῆ.
Κι ἐκεῖ ὅμως οὔτε ἐκεῖ ἔγινε δεκτός! Τά ἕλκη, πού λόγῳ τῆς ἀλλεργίας εἶχαν σχηματισθεῖ στό πόδι του, ἀνάγκασαν τούς στρατιωτικούς γιατρούς νά τοῦ δώσουν ὑποχρεωτική διετή ἀναβολή. Ἡ διάγνωσή τους ἔλεγε: «Ἄτονον ἕλκος, ἰατόν διά τοῦ χρόνου».
Σκέφθηκε τότε -τόσο στενοχωρημένος ἀπό τα ἀδιέξοδα- νά πάη στό Ἅγιον Ὄρος, να προσκυνήση, να συμβουλευθῆ κάποιους γεροντάδες, ἀπό αὐτούς πού ἤρχοντο κατά καιρούς στήν Θήβα.
Ἡ μητέρα του, ἡ θεοσεβούμενη καί ἁπλή Βικτώρια, εἶδε στόν ὕπνο της σεβάσμιο γεροντάκι νά τῆς λέει: «Ἐκεῖ πού πάει τώρα ὁ γιός σου, θά πετύχη»!.
Πράγματι, στίς 14 Σεπτεμβρίου 1933 ὁ Εὐάγγελος Παπανικήτας γιόρτασε τόν Τίμιο Σταυρό στά ἐρημικά Κατουνάκια.. Καί ἔμεινε ἐκεῖ. Καί πέτυχε!!
Αυτός ο νεαρός δεν είναι άλλος από τον «Γέρο-Άθωνα» των ημερών μας!. (με αυτόν τον χαρακτηρισμό αναφερόταν ο Γερο Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης στον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που ο σεπτός Γέροντάς μας, ο Ηγούμενος Αιμιλιανός, τον αποκαλούσε επίσης: «Αρχάγγελο της Αγιορειτικής Ερήμου»).
Ο μέγας Όσιος των ημερών μας, η ιερή μαρμαρόπετρα της Αθωνικής γης, ο στερρός Αδάμας της ατελείωτης υπομονής, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ήταν ένα παιδί που απετύγχανε «συστηματικά» στους σχεδιασμούς του, στις προσπάθειές του, στις κατά άνθρωπον και κατά κόσμον προοπτικές της ζωής του!!.
Ο δρόμος, που του έδειξε ο Θεός, στην αταλάντευτη ζωή του μοναχού, τον ανέδειξε γίγαντα της Χάριτος της εν Αγίῳ Πνεύματι πολιτείας, μέγαν ευεργέτην των μοναχών της εποχής μας, αλλά και πλήθους λαού, που κατέφευγε σ'αυτόν.
Όσο υπάρχει Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Όσο υπάρχουν Άγιοι, η ελπίδα θεριεύει και η ζωή συνεχίζεται γιά την δόξα του Κυρίου μας.
Η ζωή ξετυλίγεται μέσα σε Μυστήριο, σε απρόβλεπτες Συγκυρίες και σε Θαύματα..
Περπατούμε. Και πάνωθέ μας ένα στοργικό βλέμμα Παντοκρατορικής Αγάπης μας περιβάλλει με φροντίδα και κάθε τόσο Νεύει και Παρεμβαίνει διακριτικά και Οδηγεί τα γεγονότα πάντα για το συμφέρον μας, για το καλό μας.
«Πολυωρήσεις με ἐν ψυχῇ μου δυνάμει Σου» έλεγε ο Ψαλμωδός (ρλζ´ 3).
Με παρατεταμένη προσοχή με βλέπεις και περιβάλλεις τον αγώνα μου, Κύριε, Παντεπόπτα, Παντεπίσκοπε, Παντοδύναμε, Πολυέλεε. Χωρίς ούτε μια στιγμή να χάνομαι από την Πατρική Σου εποπτεία, φροντίδα και Πρόνοια.
«Οὐ φοβηθήσομαι κακά» (Ψαλμ. κβ´ 4)..
Ακούω τη φωνη Σου να επιβεβαιώνει και να με ενθαρρύνει:
«Ἐγὼ Θεὸς πρῶτος, καὶ εἰς τὰ ἐπερχόμενα Ἐγώ εἰμι..
Μὴ φοβοῦ, μετὰ σοῦ γάρ εἰμι· Μὴ πλανῶ,
Ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ Θεός σου, ὁ ἐνισχύσας σε.
Καὶ ἐβοήθησά σοι καὶ ἠσφαλισάμην σε τῇ δεξιᾷ τῇ δικαίᾳ μου.
Ὅτι Ἐγὼ ὁ Θεός σου, ὁ κρατῶν τῆς δεξιᾶς σου, ὁ λέγων σοι· μὴ φοβοῦ»! (Ἡσαΐου μα´ 4, 10, 13)
Οι ευχές των γονέων και των Γερόντων μας να μάς συνοδεύουν.
Αναδημοσίευση από ιστοσελίδα «Ησυχαστηρίου Αγίας Τρίαδος Λυθροδόντα»
γραφίδα και Αρχιμ. Πορφυρίου Προδρομίτη. συντομεύσεις τινες και μικρή διασκευή π.Θ.
https://www.agiosnikolaosengomis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=972:diaxeirisi-apotyxias&catid=29:anthologio&Itemid=180
