.
προσοχή στην Υπερηφάνεια-Υπεροψία-Εγωϊσμό
Υπερηφάνεια,
το Γενικό Επιτελείο των παθών!..
Δε 07-Ιούν-2021
Γέροντα, έχω ζήλεια, μνησικακία, κατακρίνω τους συνανθρώπους μου, Θυμώνω εναντίον τους…
- H ζήλεια, η κατάκριση, ο θυμός, η μνησικακία κ.λπ., όλα από την υπερηφάνεια ξεκινούν.
Η υπερηφάνεια είναι το Γενικό Επιτελείο όλων των παθών!!
Αν λοιπόν χτυπήσεις την υπερηφάνεια, χτυπάς όλα τα πάθη και έρχεται μέσα σου η ταπείνωση και η αγάπη.
Γι’ αυτό, νομίζω, αρκετό είναι να ασχοληθείς ή μάλλον να άνοιξης μέτωπο μάχης με την υπερηφάνεια. να στρέψης όλα τα πυρά προς το κάστρο της υπερηφάνειας, το όποιο μας χωρίζει από τον Θεό.
Βλέπεις, όταν ο εχθρός πολεμάει ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θα τις στείλει να χτυπήσουν το στρατηγείο και την πρωτεύουσα. Μία βόμβα αν ρίξει εκεί και τα καταστρέψει, πάει μετά, κατάστρεψε όλο το κράτος.
– Γέροντα, με ποιόν άραγε συγγενεύει ο υπερήφανος;
– Με τον έξω από δω, με τον διάβολο… Αν και ευκολότερα κάμπτεται ο διάβολος παρά ο υπερήφανος..
Γιατί τον δαίμονα τον κάμπτεις, αν ταπεινωθείς, ενώ τον υπερήφανο, ακόμη και να ταπεινωθείς και να του ζήτησης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις, θα σου πει: «υποκρίνεσαι!» ή «επιτέλους το κατάλαβες ότι φταις και είσαι άθλιος»...
Όποιος έχει περισσότερη ταπείνωση, έχει περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο.
Ο υπερήφανος δεν έχει εσωτερικό περιεχόμενο. Είναι σαν το αψώμωτο στάχυ πού στέκεται όρθιο, ενώ το ψωμωμένο στάχυ γέρνει το κεφαλάκι του.
Και εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και εσωτερικά ανήσυχος και εξωτερικά ταραγμένος και θορυβώδης.
Γιατί, όταν υπάρχει υπερηφάνεια, τι κάνει ο άνθρωπος, είναι μια φούσκα πού την φουσκώνει ο διάβολος και μετά την τρυπάει με μια καρφίτσα, κάνει κρότο και σπάει.
Είναι άτιμη η υπερηφάνεια, είναι φοβερό πράγμα, αφού τους Αγγέλους τους έκανε δαίμονες!
Αυτή μας έφερε από τον Παράδεισο στην γη και τώρα από την γη προσπαθεί να μας στείλει στην κόλαση.
Γέροντας Παισιος
https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/36024/yperifania-to-geniko-epitelio-ton-pathon-2/
Νικητής Παντοκράτωρ Παντοκυβερνήτης !
«ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» Α´ Ἰω. ε´ 19
μην εκπλήττεσθε..
«ἀλλὰ θαρσεῖτε· ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» ! Ἰω. ιϚ´ 33
.
Αγώνας για τη ζωή. Αποτυχίες- Επιτυχίες
Στο παρακάτω ιστορικό, βλέπουμε ότι, όταν τα ανθρώπινα, τα δικά μας σχέδια, δεν πετυχαίνουν, έχουνε όμως καλή προαίρεση και επιθυμούμε να φέρεται η ζωή μας από την νοή και τη νεύση του Παντεπόπτου, Πανσόφου, Φιλαγάθου Θεού μας, τότε ο Θεός εκτυλίσσει μυστικά κάποιο δικό Του σχέδιο.
Το λέει και ο Άγιος Απόστολος Παύλος: «τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου» (Ἑβρ. ια´ 40). Κάτι καλύτερο είχε στο νου Του και προέβλεψε εν απείρω αγάπη και φιλανθρωπία και ευνοία, ετοίμασε δε για χάρη μας και καθοδηγεί τα γεγονότα ο Παντοκράτωρ Θεός.
Ένα παλαιό τραγούδι έλεγε: «Ποιός να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τί κρύβει ο Θεός για μάς». Και φυσικά, τα δικά μας σχέδια, στην καλύτερη περίπτωση, οδηγούν σε μία πρόσκαιρη επιτυχία, αλλά τα σχέδια του Θεού είναι απολύτως σοφιά, απολύτως ευνοϊκά και οπωσδήποτε για το παρόν και το αιώνιο μέλλον σωτήρια!.
Κάπως έτσι βίωσε την πραγματικότητα και ο δεκαοκτάχρονος Βαγγέλης, σε ένα χωριό της Θήβας.
Όποια πόρτα κι αν χτυπούσε ήταν κλειστή και δεν άνοιγε. Τρία χρόνια χτυπούσε στα χαμένα. Μάταια. Άκαρπα..
Και τότε ξεκίνησε γιά ένα προσκύνημα στον ιερό Άθωνα, στο Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου, της Παναγίας.
Αλλά ας δούμε την συνέχεια, όπως έχει καταγραφεί αναλυτικά:
«Μέ ὅλα αὐτά τά πνευματικά καί μορφωτικά ἐφόδια ξεκίνησε ὁ Εὐάγγελος μετά τό Γυμνάσιο, νά φτιάξει τή ζωή του. Ξεκίνησε χωρίς νωθρότητα, μά μέ δυναμισμό καί ἀποφασιστικότητα. Σκέφθηκε -πολύ σωστά- ὅτι ἦταν ὥρα νά ἀπεξαρτηθῆ ἀπό τήν πατρική του οἰκογένεια, νά ἐκπληρώση τίς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις πρωτίστως, καί ὕστερα νά βρῆ ἕνα ἐπάγγελμα, νά αὐτονομῆθη οἰκονομικά, «νά πατήση στά πόδια του», προφανῶς νά ἀνοίξη κατόπιν τήν δική του οἰκογένεια καί νά πορευθῆ στήν ζωή ἐκπληρώνοντας φιλότιμα τόν ἐπίγειο προορισμό του.
Τά πράγματα ὅμως δέν φάνηκαν τόσο ἁπλά. Εὕρισκε σέ κάθε, μά κάθε βήμα, καί σέ κάθε μά κάθε προσπάθειά του, ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια.
Ἀρχικά ἔδωσε ἐξετάσεις γιά ταχυδρομικός (η στράτευση τότε γινόταν στα 21 ἔτη).
Φαίνεται ὅμως ὅτι χρειαζόταν «μέσο» τό ὁποῖο ἐκεῖνος -ἁπλό παιδί της ἐπαρχίας- δέν διέθετε, καί ἔτσι ἀπορρίφθηκε. Σημείωνε χαρακτηριστικά πίσω ἀπό μία φωτογραφία του, πού ἔστειλε ἐκείνην τήν ἐποχή στόν μεγαλύτερο ἀδελφό του: «Ὑποψήφιος στή σχολή Τ.Τ.Τ. [Ταχυδρομεῖα-Τηλεγραφεῖα-Τηλεφωνεῖα] Εὐάγγελος Ἰωάννου Παπανικήτας. Ἔτος 18ον. Πίκρες-βάσανα-στεναχώριες. Ἀπέτυχον 25-10-30».
Ἀργότερα προσπάθησε νά μπῆ στή Χωροφυλακή, ἀλλά τοῦ δήλωσαν ὅτι ἐκείνην τή χρονιά δέν θά ἔπαιρναν κανέναν!.
Τέλος προετοιμάσθηκε καί ἔδωσε κατατακτήριες στή σχολή Ἰκάρων. Μετά τίς Ἰατρικές ἐξετάσεις οἱ γιατροί ἔγραψαν στό δελτίο του: «Ταχυπαλμία. Ἀκατάλληλος»!. Ἀπογοήτευση! Ἀποτυχία πάλι. Πόρτες κλειστές..
Ἔβλεπε τούς φίλους καί συμμαθητές του νά προοδεύουν, καί αὐτός νά μένει πίσω. Χωρίς προοπτική..
Ἔβρισκε περιστασιακές δουλειές, ἀλλά ἄρχισε νά αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του βάρος τῆς οἰκογένειάς του καί κυρίως χωρίς προοπτική στη ζωή..
Ἦρθε ἐπί τέλους ὁ καιρός νά στρατευθῆ, γιά νά ἐκπληρώση αὐτήν τουλάχιστον τήν ὑποχρέωση, νά τελειώνη μ᾿αὐτήν τήν ἐκκρεμότητα. Καί .. ποιός ξέρει; Μπορεῖ νά τοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία νά μονιμοποιηθῆ, ὡς ὑπαξιωματικός καί νά ἐξελιχθῆ.
Κι ἐκεῖ ὅμως οὔτε ἐκεῖ ἔγινε δεκτός! Τά ἕλκη, πού λόγῳ τῆς ἀλλεργίας εἶχαν σχηματισθεῖ στό πόδι του, ἀνάγκασαν τούς στρατιωτικούς γιατρούς νά τοῦ δώσουν ὑποχρεωτική διετή ἀναβολή. Ἡ διάγνωσή τους ἔλεγε: «Ἄτονον ἕλκος, ἰατόν διά τοῦ χρόνου».
Σκέφθηκε τότε -τόσο στενοχωρημένος ἀπό τα ἀδιέξοδα- νά πάη στό Ἅγιον Ὄρος, να προσκυνήση, να συμβουλευθῆ κάποιους γεροντάδες, ἀπό αὐτούς πού ἤρχοντο κατά καιρούς στήν Θήβα.
Ἡ μητέρα του, ἡ θεοσεβούμενη καί ἁπλή Βικτώρια, εἶδε στόν ὕπνο της σεβάσμιο γεροντάκι νά τῆς λέει: «Ἐκεῖ πού πάει τώρα ὁ γιός σου, θά πετύχη»!.
Πράγματι, στίς 14 Σεπτεμβρίου 1933 ὁ Εὐάγγελος Παπανικήτας γιόρτασε τόν Τίμιο Σταυρό στά ἐρημικά Κατουνάκια.. Καί ἔμεινε ἐκεῖ. Καί πέτυχε!!
Αυτός ο νεαρός δεν είναι άλλος από τον «Γέρο-Άθωνα» των ημερών μας!. (με αυτόν τον χαρακτηρισμό αναφερόταν ο Γερο Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης στον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που ο σεπτός Γέροντάς μας, ο Ηγούμενος Αιμιλιανός, τον αποκαλούσε επίσης: «Αρχάγγελο της Αγιορειτικής Ερήμου»).
Ο μέγας Όσιος των ημερών μας, η ιερή μαρμαρόπετρα της Αθωνικής γης, ο στερρός Αδάμας της ατελείωτης υπομονής, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ήταν ένα παιδί που απετύγχανε «συστηματικά» στους σχεδιασμούς του, στις προσπάθειές του, στις κατά άνθρωπον και κατά κόσμον προοπτικές της ζωής του!!.
Ο δρόμος, που του έδειξε ο Θεός, στην αταλάντευτη ζωή του μοναχού, τον ανέδειξε γίγαντα της Χάριτος της εν Αγίῳ Πνεύματι πολιτείας, μέγαν ευεργέτην των μοναχών της εποχής μας, αλλά και πλήθους λαού, που κατέφευγε σ'αυτόν.
Όσο υπάρχει Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Όσο υπάρχουν Άγιοι, η ελπίδα θεριεύει και η ζωή συνεχίζεται γιά την δόξα του Κυρίου μας.
Η ζωή ξετυλίγεται μέσα σε Μυστήριο, σε απρόβλεπτες Συγκυρίες και σε Θαύματα..
Περπατούμε. Και πάνωθέ μας ένα στοργικό βλέμμα Παντοκρατορικής Αγάπης μας περιβάλλει με φροντίδα και κάθε τόσο Νεύει και Παρεμβαίνει διακριτικά και Οδηγεί τα γεγονότα πάντα για το συμφέρον μας, για το καλό μας.
«Πολυωρήσεις με ἐν ψυχῇ μου δυνάμει Σου» έλεγε ο Ψαλμωδός (ρλζ´ 3).
Με παρατεταμένη προσοχή με βλέπεις και περιβάλλεις τον αγώνα μου, Κύριε, Παντεπόπτα, Παντεπίσκοπε, Παντοδύναμε, Πολυέλεε. Χωρίς ούτε μια στιγμή να χάνομαι από την Πατρική Σου εποπτεία, φροντίδα και Πρόνοια.
«Οὐ φοβηθήσομαι κακά» (Ψαλμ. κβ´ 4)..
Ακούω τη φωνη Σου να επιβεβαιώνει και να με ενθαρρύνει:
«Ἐγὼ Θεὸς πρῶτος, καὶ εἰς τὰ ἐπερχόμενα Ἐγώ εἰμι..
Μὴ φοβοῦ, μετὰ σοῦ γάρ εἰμι· Μὴ πλανῶ,
Ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ Θεός σου, ὁ ἐνισχύσας σε.
Καὶ ἐβοήθησά σοι καὶ ἠσφαλισάμην σε τῇ δεξιᾷ τῇ δικαίᾳ μου.
Ὅτι Ἐγὼ ὁ Θεός σου, ὁ κρατῶν τῆς δεξιᾶς σου, ὁ λέγων σοι· μὴ φοβοῦ»! (Ἡσαΐου μα´ 4, 10, 13)
Οι ευχές των γονέων και των Γερόντων μας να μάς συνοδεύουν.
Αναδημοσίευση από ιστοσελίδα «Ησυχαστηρίου Αγίας Τρίαδος Λυθροδόντα»
γραφίδα και Αρχιμ. Πορφυρίου Προδρομίτη. συντομεύσεις τινες και μικρή διασκευή π.Θ.
https://www.agiosnikolaosengomis.com/index.php?option=com_content&view=article&id=972:diaxeirisi-apotyxias&catid=29:anthologio&Itemid=180
Φυλακισμένα Μνήματα της Κύπρου
10 Μαϊου 1956
Μετά από έναν γεμάτο χρόνο σκληρού και συνάμα νικηφόρου αγώνα των Κυπρίων αδελφών μας εναντίον των Βρετανών Αποικιοκρατών,
έλαβαν χώρα οι πρώτες απάνθρωπες εκτελέσεις ελλήνων αγωνιστών.
Ήταν οι Καραολής και Δημητρίου, που έτσι μαζί πέρασαν στο πάνθεον των Ηρώων του Γένους και έτσι μαζί κοσμούν με τα ονόματά τους πολλές οδούς της Ελληνικής Επικρατείας. Μάλιστα πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα πρόσωπο: Δημήτριος Καραολής! ενώ τα πλήρη ονόματά τους είναι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου.
Ακολούθησαν άλλοι 7, μέχρι τις 14 Μαρτίου 1957, που θυσιάσθηκε ο 17χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης (κι είχε κάνει δέηση και τάμα νά 'ναι ο τελευταίος στην αποτρόπαια αυτή διαδικασία -και τούκανε τη χάρη ο Πανάγαθος Θεός).
Οι Βρετανοί, για να κάμψουν το φρόνημα του λαού, φανερά εξοργισμένοι για την καταισχύνη, που εισέπραξαν από τα γενναία αμούστακα παιδιά της τόσο άδικα σκλαβωμένης και καταπατημένης Κύπρου, πρωτίστως διάλεξαν τρόπο εκτελέσεως ιδιαιτέρως ειδεχθή: τον απαγχονισμό!
Αφ'ετέρου, για να μην εξαφθεί ακόμη περισσότερο το σθένος και το ηθικό των αγωνιστών και του λαού, δημιούργησαν ένα μικρό συγκρότημα αυστηρά περιφραγμένο και περιφρουρημένο, όπου υπήρχαν μαζί: κελιά φυλακής, αγχόνη και προαύλιο τάφων.. Μέχρι σήμερα διατηρούνται με ευλάβεια αυτά τα «Φυλακισμένα Μνήματα».
Να σημειωθεί δε, ότι επειδή ο χώρος ήταν μικρός και περίκλειστος, όταν άνοιγαν έναν τάφο για κάποιον μελλοθάνατο, το σκάψιμο ακουγόταν κατακάθαρα από τους φεγγίτες των κελιών. Και ήταν ένας τρόπος κι αυτός ψυχολογικής βίας προς τους αγωνιστές.
Εμπνευσμένη, στη μνήμη τους, μια δυναμική ελληνίδα δασκάλα της Κύπρου σήμερα έγραψε το κατωτέρω συγκινητικότατο ποίημα.
Παρουσιάζει έναν αγωνιστή, που μόλις τα χαράματα εκτελέσθηκε με απαγχονισμό, να στέλνει μήνυμα από τα ουράνια δώματα προς την μητέρα του.
Και της λέει:
«Χθες το βραδάκι, μάνα μου, σκάβανε τον τάφο μου, για να θάψουνε εκεί τον γιό σου αχάραγα το πρωϊ. Δίχως να έχουν επιτρέψει ένα στερνό φιλί παρηγοριάς δικό σου, δυό λόγια ενισχυτικά, ανθρώπινα, δυό δάκρυα, δυό λυγμούς αποχαιρετισμού.
Και καθώς άκουγα το γδούπο από την τσάπα και το φτυάρι τους -αυτών
των απανθρώπων κατακτητών και εκβιαστών και τυράννων- ζητούσα απ'τους Αγίους που τους ένιωθα δίπλα μου, να μου χαρίσουν ένα δράμι από την γενναιότητα και την αντοχή, από το φρόνημα, από την πίστη, από την ουράνια χάρη τους..
Οι βάναυσοι εκτελεστές έσιαζαν την κρεμάλα και μετρούσαν, πώς θα βρεθεί στο κενό ξέψυχο το κορμί μου, και πόσο μήκος να έχει ο τάφος του μελλοντικού νεκρού, αλλά δεν υπολογίζανε ότι χιλιάδες άλλοι τόσοι αγωνιστές και ήρωες του Γένους εκείνη την ώραν ζούσαν μέσα μου και με οδηγούσαν κοντά τους στην αθανασία!.
Χθες
μάνα μου, συνέβη ένα πράγμα ανεξήγητο: Ο
φόβος με πλησίασε, μα δεν τόλμησε να μου μιλήσει! Πλησίασε, πλησίασε σε
απόσταση αναπνοής -έφτασαν πια μεσάνυχτα- κι εκείνην την ώρα ήρθε ένα φως από
άλλον κόσμο, αλλοτινό, ουράνιο. Κι από αυτό το αστραποβόλο φως της πίστεως, της
Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, του Θεού, ο
φόβος τους νικήθηκε!!»
ΥΓ. Υπάρχει συγκεκριμένη πληροφορία ότι τέτοια λόγια είχε πει ο Μιχαλάκης Καραολής στη μάνα του, πριν εκτελεστεί (Ελένη Σιούφτα)
▶▶ Διαβάστε, σας παρακαλώ, αργά και προσεκτικά, με φωνή
ανάγνωσης και ανεμπόδιστη συγκίνηση, διαβάστε το ποίημα αυτό, που είναι γραμμένο στην κυπριακή λαϊκή διάλεκτο και μεταδίδει ιδιαίτερη συγκίνηση και παλμό ιδανικών..
ΕΨΕΣ ΜΑΝΑ
Εψές μανά αννοίασιν τον τάφον μου,
τον γιό σου για να θάψουσιν χαράματα,
με δίχα το δικό σου στερνοφίλημαν,
με δίχα θκυό κουβέντες σου, θκυό κλάματα.
Εψές μανά π' αννοίασιν τον τάφον μου,
τζαι άκουα την τσάππαν τζαι το φκυάριν τους,
εζήτουν των Αγίων που 'τουν δίπλα μου,
να πάρω έναν δράμιν που την χάρην τους.
***
Εψές μανά αννοίασιν τον τάφον μου,
εσάζαν την κρεμμάλλαν τζι εμετρούσασιν,
χωρίς να λοαρκάζουν, ότι μέσα μου
σιηλιάες άλλοι τόσοι πως εζιούσασιν.
***
Εψές μανά 'ναν πράμαν ανεξήγητον,
ο φόος ήρτεν, μα έν επολοήθηκεν.
Εκόντεψεν, εφτάσαν τα μεσάνυχτα,
που φως πον π' άλλον κόσμον, ενικήθηκεν...
Ελένη Σιούφτα
δασκάλα στην αδούλωτη Κύπρο
δείτε Video: https://www.facebook.com/watch/?v=648080132285246
Αβράδυαστη μέρα..
Ωραίο spot από Ιστότοπο εκλεκτού κληρικού και φίλου..
Μου θύμισε και ένα ποίημα του Δροσίνη, το οποίο παραθέτω στη συνέχεια.
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον! Ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος,
ὁ αναστάσιμος και νικητικὸς και ζωηφόρος!..
.
Πασχαλιά
«Ξερρίζωσε και κάψε αν θέλεις όλα τα λουλούδια!
Δε θα μπορέσεις όμως επ'ουδενί,
να εμποδίσεις την Άνοιξη να έρθει»!
Ακαταμάχητη η νίκη και η χαρά,
που φέρνει τρισχασμόσυνα, μυσταγωγικά,
ο Εσταυρωμένος και Αναστάς
Κύριος Ιησούς Χριστός!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)