Σήμερα εορτάζει ένας σημαντικός Άγιος των τελευταίων χρόνων, ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, που διετέλεσε Επίσκοπος Ζίτσης αλλά και Αχρίδος.
Το 1941 οι Γερμανοί τον έθεσαν σε περιορισμό (ήταν τότε 60 ετών). Το 1944 τον μετέφεραν στα φρικτά Στρατόπεδα του Νταχάου, όπου υπέφερε φοβερά βασανιστήρια. Το 1945, με την λήξη το πολέμου, απελευθερώθηκε, αλλά στην πατρίδα του τη Σερβία ούτε από το νέο αθεϊστικό Καθεστώς ήταν επιθυμητός.
Έτσι κατέφυγε σε κοινότητες Σέρβων της Αμερικής, όπου και απεβίωσε το 1956 στις 5 Μαρτίου κατά το Παλαιό Εορτολόγιο, 18 Μαρτίου με το Νέο.
Ήταν Κυριακή της Τυρινής (του απωλεσθέντος Παραδείσου) και ετοιμαζόταν προσευχόμενος στο κελί του, προκειμένου να πάει στο Ναό να λειτουργήσει.
Εκεί τον κάλεσε ο Θεός για το Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, σε ηλικία 75 ετών..
Έχοντας ζήσει όλο το δράμα της αποστατημένης γενεάς του 20ου αιώνα, κήρυξε και έγραψε πολύ αφυπνιστικά μηνύματα για τον ευσεβή λαό..
«Προ-λογο», κατά τη γνώμη μου, ονομάζει το 12τομο βιβλίο του, εννοώντας ο Άγιος «λόγο περί του Λόγου»..
Αξίζει να προσθέσουμε ότι μαθητής του υπήρξε ο Άγιο Ιωάννης Μαξίμοβις, Επίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φραντσίσκο (+2 Ιουλίου 1966). Και ανεψιός του ένας άλλος σεβάσμιος γέροντας των ημερών μας ο Ιωάννης Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Σαβακ-Βάλιεβο (+28.03.1989).
Μερικά αποφθέγγματά του:
«Από την στιγμή που έχετε δύο θεούς να ξέρετε ότι ο ένας από αυτούς είναι ο διάβολος. Δεν μπορείτε όμως να δουλεύετε και στον Θεό και στο διάβολο».
«Στ' αλήθεια δεν ξέρει κανείς πού βρίσκεται η μεγαλύτερη παραφροσύνη του σύγχρονου κόσμου που έχει εκπέσει από τον Χριστό...
Παντού βλέπει κανείς αυτό που ονομάζουμε χυδαίο και βάρβαρο.
Εκεί που ο Χριστός είναι απών, εκεί περισσεύει το ψεύδος και η βία θριαμβεύει»...
«Πουθενά αλλού σε αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει μεγαλύτερη αληθινή ανάπαυση παρά μόνο στον Θεό, γιατί αυτός ο κόσμος είναι σαν ένας ανεμοστρόβιλος».
«Εὰν η Παιδεία χωριστεί απὸ την επιστήμη του Χριστού, δεν χάνεται η επιστήμη του Χριστού, αλλὰ η Παιδεία, και οι πραγματικοὶ άνθρωποι»..
«Όταν ο Θεός επιθυμεί να αφυπνίσει και να συνετίσει ένα λαό Του, τις περισσότερες φορές χρησιμοποιεί άπιστους και φονιάδες και όχι δικαίους και αγίους»...
«Ο Κύριος χτυπάει το λαό μας, για να τον καθαρίσει από τις ξένες κάμπιες»..
«Αληθινή μετάνοια δεν είναι μονάχα το να θλίβεται κανείς για τα αμαρτήματα που έχει διαπράξει αλλά η πλήρης μεταστροφή της ψυχής από το σκότος προς το φως, από τα γήινα προ τα ουράνια, από το εγώ προς το Θεό».
.
