Μερικές σκέψεις από το σημερινό Ανάγνωσμα τους Εσπερινού.
Γενέσεως δ'.
16 Ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ
προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ.
17 Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ
συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Ἐνώχ. Καὶ ἦν οἰκοδομῶν πόλιν καὶ ἐπωνόμασε τὴν πόλιν ἐπὶ
τῷ ὀνόματι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, Ἐνώχ.
Ερμηνεία:
16 Ἀφοῦ ὁ Κάϊν ἐδέχθη τὴν ἀπόφασιν τοῦ θείου Δικαστοῦ, ἀπεμακρύνθη ὁλοτελῶς καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ τὸν Θεόν και από την περιοχήν του Παραδείσου.
Ἐξ αἰτίας τῆς φοβερᾶς ἀδελφοκτονίας ἐστερήθη τῆς θείας παρουσίας καί προστασίας καί Χάριτος και ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸ γλυκύ περιβάλλον τοῦ Παραδείσου καὶ τὴν ζωογόνον λατρείαν τοῦ Θεοῦ, ποὺ χαρίζει μεταρσιώσεις ψυχῆς καὶ προσδίδει παρηγορίαν καὶ νοηματισμόν καὶ πληρότητα στὴν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου.
Καὶ κατοίκησεν εἰς τὴν χώραν Ναὶδ (ἢ Νώδ), ἀπέναντι και μακράν ἀπὸ τὴν Ἐδέμ, από το ήρεμον και θελκτικόν περιβάλλον το Παραδείσου, όπου επρυτάνευεν η άπειρος θεϊκή ευλογία.
Τὸ
ἑβραϊκὸν ὄνομα Ναίδ, τὸ ὁποῖον σημαίνει τόπον ποὺ τρέμει καὶ σείεται, ἐφανέρωνε
τὴν συνεχῆ ταραχὴν, αναστάτωσιν, ενοχήν, αβεβαιότητα, φόβους καὶ τὸν τρόμον,
ποὺ ἐδοκίμαζε διαρκώς ψυχικῶς καὶ σωματικῶς ὁ ἀδελφοκτόνος Κάϊν.
17 Ὁ Κάϊν συνευρέθη μὲ τὴν σύζυγόν του καὶ αὐτή, ἀφοῦ ἔμεινεν ἔγκυος, ἐγέννησε
τὸν Ἐνώχ. Καὶ διὰ νὰ μὴ πλανᾶται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, και δια να αισθάνεται κάποιαν
ασφάλειαν και καταφυγήν, ἔκτισε πόλιν, τὴν ὁποίαν ὠνόμασεν Ἐνώχ, ἀπὸ τὸ ὄνομα
τοῦ παιδιοῦ του.
Ήταν μια τελευταία παρηγοριά η σύζυγος και το παιδί, παρηγοριά σε επίπεδο ζωϊκής διαδικασίας, στην οποίαν εμφώλευε και η αγωνία του θανάτου..
Στράφηκε, λοιπόν, στο να κτίσει κάποιο καταφύγιο, για να επιβιώσει.
Στον Παράδεισο, για τον οποίο είχε έμμεσες αμυδρές αναμνήσεις και περιγραφές από τους γονείς του Αδάμ και Εύαν, δεν υπήρχαν κακοκαιρίες και κίνδυνοι. Ούτε αστραπές και βροντές, ούτε επικίνδυνα επιθετικά θηρία. Ούτε κάν ανάγκη να κοιμάται ο άνθρωπος.. Στον ίσκιο των δένδρων εύρισκε σκιά, ως εναλλαγή -όχι ως προστασία- από το ηλιακό καύμα. Και σε κοιλάδες και σπηλιές εύρισκε ποικιλία τοπίου.
Τώρα ήταν ανάγκη να κατασιγάζει το αίσθημα του φόβου από την αγριεμένη φύση, κεραυνούς και καταιγίδες, απ΄το κρύο και τον καύσωνα και από τα θηρία.
Και επενόησε την .. Τεχνολογία!.
Είχε νου, είχε και δυνάμεις, να βάλει τη μία πέτρα πάνω στην άλλη και να κτίσει περιτείχισμα και να στεγάσει με κορμούς το κενό, για να αποκόπτεται και απομονώνεται και «αμύνεται» στον «απειλητικό» ουρανό, και για να εξασφαλίζει καταφύγιο, μια ασπίδα στις αντίξοες συνθήκες, τις απειλητικές για την επιβίωσή του. Αλλά και αποκτούσε έναν απτό και χειροπιαστό και δικής του εμπνεύσεως και κατασκευής εργαλείο, για να αποκρούσει την αναστάτωση που έφερε η αμαρτία και προφανώς την θεία οργή.
Δεν προσέπεσε σε δέηση ελέους και σε μετάνοια επαναφοράς στο κλίμα της Θεοκοινωνίας, αλλά επεχείρησε αλαζονικά να αξιοποιήσει τα χαρίσματα της θείας εικόνος, στο να θωρακίσει την αποστασία του. Ερήμην Θεού,
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα της Τεχνολογίας.
Κατόπιν επινόησε όλα τα άλλα. Καλλιέργειες, Κυνήγι, Χαλκουργία, ακόμη και μουσικά όργανα για να διασκεδάζει τη θλίψη του, πεισματικά μη βουλόμενος να επιλέξει την αυθεντική ψυχική αρμονία που χαρίζει ο Ουρανός!.
Και άρχισε να κτίζει πόλη!.
Έχουμε βρει σε ανασκαφές πρωτόγονους προϊστορικούς οικισμούς..
Αλλά να προσέξουμε, πώς λειτουργεί ο άνθρωπος της ύβρεως,
Δεν λέει «έκτισε σπίτι», για να μείνουν και να στεγάσουν την οικογενειακή εστία.
Αλλά, άρχισε να κτίζει πόλη!..
Έλεος!
Τρία άτομα ήσαν!. Κάϊν, σύζυγός του και ο υιός τους Ενώχ.
Πόσα σπίτια χρειαζόντουσαν; Πόλη ολόκληρη;;
Αυτό τί σημαίνει;
Απληστία της ανθρώπινης αλαζονείας, που οδηγεί στην αμετρία και στην αδιάκοπη «δημιουργικότητα» και αγχώδη δραστηριότητα. Δήθεν προνοητικότητα, αλλά στην ουσία εξοντωτική μέριμνα.
Άλλωστε, δεν έχει ο αποστάτης άνθρωπος και πώς αλλιώς να γεμίσει το χρόνο του!..
Και επίσης συνέλαβε την ιδέα ότι θα γέμιζε τον τόπο με παιδιά!.. Μολονότι δεν ήταν διόλου βέβαιο αυτό -του Θεού βουλή και δώρο είναι η τεκνογονία. «Εκτησάμην άνθρωπον δια Θεού» είχε αναφωνήσει γεμάτος θάμβος ο Αδάμ, όταν απέκτησε αυτόν τον ίδιο τον Κάϊν. Αλλά ο αποστάτης άνθρωπος το εκλαμβάνει ως .. ικανότητά του. Και ως αντίδοτο στον θάνατο, που ρίχνει βαριά και απειλητική τη σκιά του..
Κι ακόμη πρόβλεπε ο Κάϊν ότι θα ..χώριζαν!! Ανά πάσαν στιγμήν θα γινόντουσαν σκορποχώρι. Μ'αυτήν την αβεβαιότητα διακατέχεται ο άνθρωπος, που εχει αρνηθεί την θεία αγάπη και την ομόνοια. Γι αυτό έπρεπε «προνοητικά» να φτιάξει πολλά σπίτια (όπως κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος). Τουλάχιστον όμως -σκεφτόταν- σε δύσκολη ώρα, θα μορούσε κάποιος να συμπαρασταθεί στον άλλον (αυτή είναι η έννοια των ανθρωπίνων οικισμών)
Κι από κει και πέρα ο άνθρωπος της Τεχνολογίας-Τεχνοκρατίας δεν ασχολείται με Παιδεία, με Λατρεία Θεού, με Στοχασμό και Αρετή, με Πολιτισμό, αλλά με Μηχανική και Κατασκευές.. Για να μαστορεύει κοπιαστικά και ακατάπαυστα και να τείνει πάντοτε σε κάποια Βαβέλ!..
Και να μην ειρηνεύει ποτέ. Και να αστοχεί πάντα από την ονειρεμένη ειρηνική ευτυχία!..
Δείτε εικόνες από ουρανομήκεις κατασκευές, μάταιες, μόνο της αλαζονείας ικανοποιητικές.
Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό αλλά και θλιβερό και εξόχως αποκαρδιωτικό το γεγονός ότι για το πρόσφατο Μούντιαλ στο Κατάρ, για να ολοκληρωθούν οι υποδομές, θυσιάσθηκαν 6.731 εργάτες!.. (μανία και τρέλλα του συγχρόνου τεχνοκρατικού κόσμου).
Και το χειρότερο: Εις μνήμην!! Αποφάσισαν να χτίσουν πύργο με 1.731 τσιμεντομπλόκ ύψους 4,4 χιλιομέτρων!!! (προσωπικά, αμφισβητώ τον αριθμό του ύψους - το υψηλότερο κτίριο σήμερα δεν ξεπερνά το 1 χλμ)..
