Τελώνου και Φαρισαίου..

Θα ακούσουμε και φέτος την Παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου.

Θα μας καλέσει η Εκκλησία στο θαυμαστό Τριώδιο, το κατανυκτικό, όπου θα κληθούμε σε περισυλλογή, νηστεία, αυτοκριτική, μαλαγμό ψυχής και ταπεινότητα, σε συναίσθηση του μεγαλείου της Εσταυρωμένης Αγάπης και συνάμα της μικρότητός μας, της πνευματικής μας ανεπάρκειας και αμαρτωλότητας.

Παρατηρώ όμως το εξής αξιοπερίεργο:

Όλοι ορμάμε να κατηγορήσουμε τον Φαρισαίο, τον «κλασικό ευσεβή άνθρωπο» και συνάμα να στοχεύσουμε γύρω μας όλους τους θεοσεβείς, που τους ονομάζουμε συλλήβδην «ευσεβοφανείς» και τους κατακεραυνώνουμε αλύπητα με τον χαρακτηρισμό: «Φαρισαίε»!  

Καταδικάζουμε και υβρίζουμε τον Φαρισαίο (και όλους τους
φαινόμενους ευσεβείς), παίρνοντας προφανώς αποστάσεις από αυτούς και καθήμενοι σε κάποιο Μέγα Κριτήριο..Αποκλείοντας τελείως την υπόθεση να είμαστε εμείς εκείνοι.. Και εκτοξεύουμε σκληρά ο ένας στον άλλον, και κυρίως στους τακτικά εκκλησιαζομένους χριστιανούς, «Φαρισαίε, Υποκριτά», «Μετανόησε, αδελφέ»! 

Και κανείς, βέβαια, δεν παίρνει τη θέση του τελώνη. 

Και κανείς δεν αναρωτιέται μήπως την ίδια στιγμή πέφτουν πάνω του κάποιες αποχρώσεις Φαρισαϊσμού.

 

Και ξάφνου αναλάμπει μέσα μου η έννοια: «μα, πώς αλλιώς θα σκεφτόταν ένας Φαρισαίος»;;;

 

Και γιατί ο Τελώνης δεν το σκέφθηκε πριν από μας, να πει στον Φαρισαίο: «μετανόησε, ταλαίπωρε» !!