Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός

 Βλέποντας τον π. Νικηφόρο ένιωθα, ότι μέσα από τα μάτια του υπήρχε μια μακρυνή ιστορία ζωής, αγώνος, υπομονής, καρτερίας και αναμονής.

Δεν ήταν χαρούμενα, ούτε πολύ απελπισμένα, δεν έβγαζαν πίκρα, έδειχναν όμως ένα παράπονο, που ερχόταν μέσα από τα βάθη της ψυχής του.

Σε μια στιγμή μου λέει:

«Είσαι νέος, και αρκετά θερμή η φωνή σου.

Πρόσεχε στη ζωή σου, παραπάνω από όλες τις απολαύσεις είναι η γαλήνη της ψυχής σου. Εγώ δεν έχω τους πειρασμούς τους δικούς σου, αλλά έχω πολλά χρόνια τώρα τους πειρασμούς της ασθενείας.

Δόξα Σοι ο Θεός. Εκείνος γνωρίζει γιατί επιτρέπει τους πειρασμούς» ...

Το βλέμμα του μού έδινε μια σιγουριά, ότι σ' αυτόν τον βασανισμένο μοναχό ζει αληθινά ο Χριστός.

Μαρτυρία του γέροντα Ιούστου Αγιορείτου (Σίμωνος Μοναχού "Ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός ο Θαυματουργός")

[ Σχόλιο δικό μου: Θεωρώ ότι φορούσε μαύρα γυαλιά, όχι λόγω κάποιας οφθαλμικής ασθενείας, αλλά για να μη φαίνονται τα παραμορφωμένα μάτια του ]

 

Να σημειώσουμε και το εξής:

Στην έναρξη του μαρτυρικού αγώνος του (1914) είχε συμπαραστάτη τον Άγιο Άνθιμο της Χίου.

Στη λήξη (1964), στήριγμά του, τον «υποτακτικό» του Άγιο Ευμένιο.

 

Τρεις Άγιοι με δεσμό λατρείας προς τον Θεάνθρωπο, αλλά και ομοιότητα καταπληκτικής εγκαρτερήσεως και υπομονής. 

 

Να σημειώσουμε επίσης, ότι στον καιρό της αγιασμένης εξόδου του, πρόλαβε στα μέρη των Αθηνών και ένας άλλος ηρωϊκός αγωνιστής της υπομονής και της πίστεως, ο π.Θησέας Κυπριώτης από την Κέρκυρα. Σπουδαία μορφή και αυτός.

Δοκιμάσθηκε φοβερά η υγεία του το 1960, ήρθε στο Κέντρο Αναπήρων (Ψυχικό στην αρχή, Ίλιον-Ανακασιά κατόπιν) και τερμάτισε θεαρέστως τον αγώνα του στις 7 Φεβρουαρίου 2006.