Καθώς πλησιάζει η έναρξη της Σχολικής Χρονιάς, ας θυμηθούμε ότι
Δεν μας ικανοποιεί η απλή «Εκπαίδευση».
Θέλουμε για τα παιδιά μας «Παιδεία»!.
Και «Παιδεία» σημαίνει «Δάσκαλος».
Δύο προσωπικές μαρτυρίες διάβασα και συγκινήθηκα.
Δείτε τις. Αξίζει!!
Ο χρήστης Ανδρέας Κατσιάπης-Γαλανός:
Καθώς ανοίγουν τα σχολεία, θυμήθηκα λίγες φράσεις της Άλκης Ζέη για εκείνους και εκείνες που είναι πραγματικοί δάσκαλοι και πραγματικές δασκάλες.
Θυμήθηκα όμως και μια συγκινητική ιστορία με μια παλιά μου καθηγήτρια, την Άννα Τσενίδου, ιστορία που, νομίζω, αξίζει να διαβαστεί.
Άλκη Ζέη:
ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΕ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ…
«Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας,
ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους.
Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και θέληση,
τα παιδιά αποκτούν κι’ αυτά όρεξη και θέληση.
Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται
είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία.
Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν!
Δεν θ’ άξιζε λοιπόν ένα φωτοστέφανο για έναν τέτοιο δάσκαλο;
Άραγε θα βρεθεί ποτέ χέρι να του το φορέσει»;
Άλκη Ζέη.
Άννα Τσενίδου. Φιλόλογος!
Η Καθηγήτρια, που μας έδινε την ψυχή της, το αίμα της καρδιάς της!.
Αγαπημένη μου καθηγήτρια, αγαπημένη καθηγήτρια όλων των συμμαθητών μου.
Ήταν η καθηγήτρια φιλόλογος που είχα στο Γυμνάσιο Αρρένων Δάφνης (Αττικής). Εκεί φοίτησα…
Αν σήμερα γνωρίζω κάποια καλά γράμματα, αυτό το οφείλω κυρίως σ’ αυτή την καθηγήτρια!
Στη Δάφνη (Αθήνα) τελείωσα το Γυμνάσιο, τελείωσα το Λύκειο, τελείωσα δύο σχολές. Κι όμως, δεν ξεχάσαμε ποτέ αυτή την καθηγήτρια, ούτε εγώ, ούτε οι συμμαθητές μου.
Την έψαξα μετά από πολλά χρόνια και τη βρήκα. Συνταξιούχος και χήρα πια.
Συναντήθηκα μαζί της το Σάββατο 27 Μαΐου 2017.
Σήμερα η κ. Άννα Τσενίδου είναι 85 ετών!
Ήταν και παραμένει ένα σεβαστό πρόσωπο! Όχι μόνο για εμένα αλλά και για όλους τούς συμμαθητές μου.
«ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΙΔΙΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ»!
Όταν βρεθήκαμε ξανά, μου είπε: «Εγώ παιδιά δεν έχω. Τα παιδιά μου είναι οι μαθητές μου. Πες στα παιδιά μου από το Γυμνάσιο Δάφνης ότι τα αγαπώ πολύ»!
Η συνάντηση είχε γίνει στο εστιατόριο του Βυζαντινού Μουσείου, στην Αθήνα. Μιλήσαμε περίπου δύο ώρες... Της έδωσα παλιές και νέες φωτογραφίες των συμμαθητών μας. Τις είδε, χάρηκε πολύ! Είπαμε πολλά... Θυμήθηκε πολλά... Ρώτησε περισσότερα... Χάρηκε για την εξέλιξη όλων των συμμαθητών μας! Ήταν συγκινημένη! Θυμόταν ακόμη και σε ποιο θρανίο καθόταν κάθε παιδί! Όταν δίδασκε, έδινε και την ψυχή της!
Κι όταν η συνάντησή μας στο Βυζαντινό Μουσείο ολοκληρώθηκε, φεύγοντας μου είπε: «Κάποια φορά που θα έχετε μεταξύ σας συνάντηση, αν θέλετε, θα μπορούσα να σας δω κι από κοντά. Θέλω να δω τα παιδιά»! (Μια τέτοια συνάντηση έγινε έναν χρόνο αργότερα).
Την ευχαρίστησα, εκ μέρους όλων των συμμαθητών μας.
Της φίλησα το χέρι.
Με αγκάλιασε, συγκινημένη!
Εγώ έκλαιγα… (Ακόμη κλαίω όταν τη φέρνω στον νου μου)…
«Χαιρετισμούς στα παιδιά»! Είναι η φράση που μου είπε και τη μετέφερα στους συμμαθητές μου.
Υ.Γ: Η αγαπημένη μας καθηγήτρια, η Άννα Τσενίδου (στις φωτογραφίες που δημοσιεύω), παρά τα 85 χρόνια της, έχει την ίδια κορμοστασιά, όπως και πριν από αρκετά χρόνια.
Σε αντίθεση με πολλές άλλες κυρίες τής ηλικίας της, η κ. Άννα δεν βάφει τα μαλλιά της, δεν βάφει γενικά το πρόσωπό της, όπως άλλωστε το ίδιο έκανε και στα χρόνια που την είχαμε καθηγήτρια.
Θυμόμαστε ότι τότε είχε μια φυσική ομορφιά! Ήταν και παραμένει ένας γλυκός άνθρωπος! Πάνω απ’ όλα όμως, παραμένει ένας άνθρωπος που μας έδωσε και την ψυχή της! Κι αυτή την ψυχή κρατάμε ακόμη μέσα μας!
.
Στην 1η φωτογραφία είναι το 1ο Γυμνάσιο - Λύκειο Δάφνης, όπως είναι σήμερα.
Στη 2η φωτογραφία, η αγαπημένη μας καθηγήτρια όπως ήταν τότε.
Στην 3η φωτογραφία, η αγαπημένη μας καθηγήτρια όπως τη φωτογράφισα το 2017.
Δεν μου φτάνει ένα like..
Δε μου φτάνει ένα θαυμαστικό..
Δε μου φτάνει μια Κοινοποίηση..
Δε μου φτάνει μια εγκάρδια ολόθερμη ευχή και προσευχή γι'αυτήν την ευλογημένη Δασκάλα!. όπου κι αν βρίσκεται τώρα.
Και μπράβο ολόψυχο στον μαθητή της, που παρακινήθηκε μετά τόσα χρόνια να της πει το «ευχαριστώ», αλλά και να τον προβάλει σε όλους μας..
Με συγκινησες Ανδρέα τέτοιους εκπαιδευτικους χρειαζόμαστε !!
Ανδρέας Κατσιάπης-Γαλανός προς Μάρθα Κακουλίδου:
Την αγαπάμε αυτή τη δασκάλα. Τη θυμόμαστε μέχρι σήμερα.
Πήραμε γνώσεις, πήραμε ήθος, μορφωθήκαμε με την αληθινή έννοια του όρου. Είναι δυνατόν να την ξεχάσουμε;
Και κάτι ακόμη. Όλοι οι παλιοί συμμαθητές μας, όχι τυχαία, έχουν ακριβώς την ίδια γνώμη γι' αυτή τη δασκάλα.
Λαμπερή σαν ήλιος, δροσερή σαν ελπιδοφόρα αυγή, μυρωδάτη σαν γαρδένια και αθόρυβη σαν το κυκλάμινο!!!
Είχα την τύχη στην ζωή μου να είμαι και εγώ ένας από τους μαθητές της. Δεν θυμάμαι σε καμμία άλλη βαθμίδα της εκπαίδευσης μου να συνάντησα τέτοιον ανθρωπο. Να είναι πάντα καλά και τόσο γλυκιά όσο ήταν.
Πραγματικά ωραίος άνθρωπος πολύ συγκινητικό το κείμενό σου Ανδρέα και μπράβο.
στην πρωτοβουλία που πήρες και ανέδειξες αυτήν την όμορφη αληθινή ιστορία!!
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02FudSoYYKfWd7sUAYq7PmAbEFWw6vV8Vz1UdUgtbZGo34QM8d3VEPPnKJCafvFcPVl&id=100009657090926
Ο χρήστης Δημητρης Περιβολαρακης στην τοποθεσία 1ο Δημοτικό Σχολείο Μεταμόρφωσης:
Σεπτέμβριος 2022, Αθήνα
Η πρώτη προσευχή
Ανοίγοντας σιωπηλα την πόρτα των αναμνήσεων, κοιτάζω μέσα στην αίθουσα της Πρώτης Δημοτικού.
Βλέπω τριάντα περίπου παιδάκια , αγόρια, κορίτσια με μπλε ποδιές και άσπρους γιακάδες.
Καθισμενα στα παλιά ξύλινα θρανια, Καθόμασταν τότε, δύο-δύο, τρία-τρία, σαν τα πουλάκια πάνω στα σύρματα και τιτιβίζαμε ψιθύρους και κρυφά λογάκια.
Και ονειρευόμασταν...
Η αίθουσα γεμάτη. Ηλιόλουστη.
Η δασκάλα, η κυρία Μαίρη, λίγο μελαχροινή, κουρασμένη, γύρω στα εξήντα, με γκρίζα μαλλιά, ντυμένη στα μαύρα, καθισμένη στην εδρα της.
Ήταν το δεύτερο-τρίτο μάθημα στην πρώτη τάξη του Δημοτικού.
Το 1970. Μια άλλη εποχή. Με πολλή συστολή, φόβο και σεβασμό. Και με πολλή δίψα για μάθηση.
Και αγάπη για τα γράμματα και το Σχολείο. Ένα Σχολείο που ήταν λουσμένο στο φως, στη ζεστασιά και στην αγάπη.
Η δασκάλα την προηγούμενη μέρα μας είχε διδάξει την πρώτη προσευχή.
Μια προσευχή παιδική, διαφορετική από τις άλλες.
Μας είχε πει να την μάθουμε και να την πούμε απεξω την επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα ήλθε. Ένα-ένα τα παιδιά άρχισαν να λένε την προσευχή. Πρώτα τα κορίτσια που κάθονταν στο πρώτο θρανίο. Έπειτα αυτά στο δεύτερο, όλη η σειρά που κάθονταν μπροστά στην υπερυψωμένη έδρα της δασκάλας.
Στη συνέχεια η μεσαία σειρά, που ήταν ανάμεικτη, κορίτσια μπροστά, αγόρια πίσω.
Ένα ένα τα παιδιά έλεγαν την προσευχή. Άλλα καλύτερα. Άλλα κομπιαζοντας. Άλλα δεν την ήξεραν καθόλου..
Πλησίαζε αργά αλλά βασανιστικά και η σειρά μου.
Καθόμουν στο πρώτο θρανίο μπροστά, στην αριστερή πτέρυγα, όπως κοίταζε η δασκάλα, κοντά στην πόρτα. Η αγωνία μεγάλη!!!
Δεν ήξερα ότι έπρεπε να μάθουμε την προσευχή απ' έξω. Δεν το είχα ακούσει. Δεν το είχα καταλάβει
Κι έτσι δεν την είχα διαβάσει.
Τί γνώμη θα σχημάτιζε για μένα η δασκάλα! Και ήταν και η μάνα στο σπίτι, κατόπιν... Όταν το μάθαινε πως δεν ξέρω την προσευχή...
Κοκκίνιζα από την αγωνία και τον φόβο. Θόλωναν τα γιαλιά μου και δεν έβλεπα τίποτα. Ίδρωνα,ξεϊδρωνα, ξεφυσούσα... Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήθελα να εξαφανιστώ.
Εντωμεταξύ, όλη την προηγούμενη ώρα, μέχρι να φθάσει η σειρά μου, είχα τεντώσει τα αυτιά κι άκουγα όλα τα παιδιά, ένα-ένα, να λένε την προσευχή. Συλλαβή προς συλλαβή. Ολόκληρος είχα γίνει ένα ζευγάρι αυτιά. Και μόνο άκουγα. Κατακόκκινος, με αγωνία.
- Πες τώρα κι'εσύ, Περιβολαράκη, την προσευχή! ακούστηκε κάποια στιγμή η δασκάλα.
Έκλεισα τα μάτια κι άρχισα να τη λέω δυνατά. Χωρίς να κομπιάσω καθόλου!. Απίστευτο!
Είχα μάθει την προσευχή κατά τη διάρκεια της ώρας. Την ώρα που την έλεγαν οι άλλοι.
Όταν τελείωσα, ξεφύσησα ανακουφισμένος. Γεμάτος ικανοποίηση.
«Εύγε»! μου είπε η δασκάλα. «Σήκω, να σβήσεις τον πίνακα». Περιχαρής έτρεξα και τον έσβησα..
- Δημήτρη, την ήξερες πολύ καλά την προσευχή, μου είπε η δασκάλα.
- Κυρία, -της απάντησα ψιθυριστά, με μια επιτακτική, αυθόρμητη, παιδική ειλικρίνεια- ήμουν αδιάβαστος. Τώρα την έμαθα!, είπα κι έσκυψα το κεφάλι, με συστολή.
Εκείνη με χάϊδεψε στοργικά στο κεφάλι και χαμογέλασε συγκρατημένα, ίσως μελαγχολικά.
Κάθησα στο θρανίο και μέσα στην ψυχή μου ένοιωθα ταραχή αλλά και θέρμη ζωογόνα..
Και περνούν τα χρόνια. Και σβύνουν οι μνήμες.. Όμως το χάδι, εκείνο το χάδι στο παιδικό μου κεφαλάκι, το χάδι της δασκάλας μου, της κυρίας Μαίρης, δεν μπορώ ακόμη να το ξεχάσω. Μου έμεινε αλησμόνητο.
Ήταν κάτι σαν ευλογία, σαν ..χειροτονία!! για μένα. Μια μεγάλη επιβράβευση. Μια μετάγγιση σοβαρότητος και στοργής συνάμα, ενθάρρυνσης, μητρικής εύνοιας, αλλά και προτροπής για το καλύτερο..
Την επόμενη χρονιά η κυρία Μαίρη δεν ήταν στο Σχολείο. Στη Δευτέρα Δημοτικού είχαμε την κυρία Διονυσία.
Το πρώτο καιρό, αναζητούσα την κυρία Μαίρη. Έψαχνα να την βρω. Την είχα ανάγκη. Νόμιζα ότι ήταν εκεί τριγύρω και ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν, και θα ερχόταν ξανά κοντά μου μαζί με εκείνο το ζωογόνο χάδι της, με εκείνη την ευλογία.
Αλλά δεν την βρήκα ποτέ ξανά.
Ούτε την κυρία Μαίρη, ούτε το χαδι της, ούτε την ευλογία..
Ένιωθα τη στέρηση. Μα -τί παράξενο- ένιωθα και το απίστευτο εκείνο βίωμα ατόφιο! Την ανθρωπιά, τη ζεστασιά, την εμψύχωση..
Ίσως το χάδι εκείνο να ήταν ο λόγος που έγινα Εκπαιδευτικός. Ίσως, πραγματικά να με .. χειροτόνησε η καλή μου δασκάλα της πρώτης δημοτικού..
Το κουβαλάω πάντα μέσα μου εκείνο το ανέκφραστο χάδι.. Και προσπαθώ με τον τρόπο μου να το μεταδώσω στο σήμερα, στα παιδιά μας.
Δεν γνωρίζω αν τα καταφέρνω... Ίσως ποτε να μην το μάθω... Ξέρω όμως ο,τι προσπαθώ... Έχω μέσα μου πυξίδα και απόθεμα, να μεταδώσω. Εξάλλου, αυτό είναι ο,τι πολυτιμότερο διαθέτω... Δεν είναι οι γνώσεις. Είναι ο πλούτος της ψυχής, είναι η σκυταλοδρόμηση της φλόγας!..
.. Κι ας έχω ξεχάσει πιά εκείνη την πρώτη παιδική προσευχή..
%20-%20Brave.png)
'Αννα Παπαγεωργίου Σωτηροπούλου
Υπέροχη εμπειρία και πολύ δυνατή αίσθηση το χάδι αυτό της δασκάλας στην παιδική ψυχή!
Θεωρώ πως η Παιδεία μας, που έχει χάσει το προσανατολισμό της, μόνο ενα χάδι σαν κι'αυτό θα τη βοηθούσε να τον βρεί....!
Η πιο αγαπημένη μου δασκάλα! Η κυρία Μαίρη Δρόσου Βαρλάμου!!!! Γλυκιά, καλοσυνάτη άξια!!! Όλοι την αγαπούσαν!!!!!! Την είχα στην Πρώτη και Δευτέρα Δημοτικού! Την λάτρευα απλά!..
Υπέροχο ταξίδι, καλημέρα από την Νορβηγία.
%20-%20Brave.png)
Θεολόγος Αμπόνης
Τόσο αυθεντικό το κείμενό σας! Τόσο νοσταλγικό!.. Ακόμη δακρύζω..
Μου άρεσε πολύ το κείμενο σας. Τι ευλογημένα χρόνια!!!! Τι εμπειρία!!
Ο Δημήτρης πέρασε με 20'. Τα νεότερα θέλουμε να δούμε, Δημήτρη μου.
Αν οτι γράφεις, γράφουν σε 5 χρόνια οι νεότεροι, θα πω Ναι σε όλα!
Δημητρης Περιβολαρακης προς Νίκος Γκαρντενάκης Δεν κάναμε και τίποτα σπουδαίο Νικο. Στη δουλειά μας ψάχνουμε την ψυχή μας. Καμία φορά την βρίσκουμε. Πολύ σπανίως. Στην αναζήτηση είμαστε. Και σε λίγα χρόνια το ταξίδι αυτό τελειώνει.. Μακάρι κάτι να μείνει κι από μας...
Εξαιρετικό κείμενο! Εύγε!!
https://www.facebook.com/perivdimitris/posts/pfbid0DJUzUGtQEZoFzLnVf6NXeF8Scu1WcYBdC5cAU5orhzyUUaZHzieCWoHHfwXYJK8ul
ΥΓ. Έχω κάνει κάποιες μικρές λεκτικές παρεμβάσεις, που δεν αλλοιώνουν το κείμενο. Ελπίζω, να εγκρίνει ο φίλος κ.Δ.Περιβολαράκης..
