Όπως πάντα, σε δύσμοιρους καιρούς, που έχουν εκλείψει και εξαφανισθεί οι Ηγέτες,
Βγαίνει η Εκκλησία -ο κάθε γνήσιος παπάς του Γένους- ορθώνει το ανάστημα, παίρνει σωστική πρωτοβουλία και στυλώνει το λαό, το Έθνος..
Εγγυάται την ελπίδα!..
Και το σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο συντονιστικό όργανο!
Μόνος του ο κάθε παπάς, με την πνοή του Αγίου Πνεύματος και με την προσταγή της συνείδησής του και με τον παλμό της καρδιάς του, προχωρεί..
Φορέας της Παράδοσης και των Ιδανικών του Γένους.
Και το καταπληκτικό είναι ότι όλοι είναι συντονισμένοι, απ'άκρου ως άκρον της Επικρατείας, μπορώ να πω και της Υφηλίου.
Πρόκειται για Θαύμα!..
και γράφει ο Ποιητής:
Ιωάννης Πολέμης
1862 - 1924
Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι,
καὶ μέσα στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιά,
στὴν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τὴν ὄψη τοῦ σχολειοῦ,
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ
τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει,
καὶ γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.
Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ
τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα,
βραχνὰ ὁ παπάς, ὁ δάσκαλος ἐκεῖ
θεριεύει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα
μὲ λόγια μαγικά,
ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγροικὰ
τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει
τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει.
Κι ἀπ᾿ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,
ποὺ ἐβούβανε τὰ στόματα τῶν πλάνων,
καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καὶ κυλᾶ
στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων,
κι ἀπὸ τὴ σιγαλιά,
ποὺ δένει στὸ λαιμὸ πνιγμοῦ θηλιά,
κι ἀπ᾿ τῶν προγόνων τ᾿ ἄφθαρτα βιβλία,
ποὺ δείχνουν τὰ πανάρχαια μεγαλεῖα,
ἕνας ψαλμὸς ἀκούγεται βαθὺς
σὰ μελῳδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου,
κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθεὶς
προφητικὰ τὰ λόγια του δασκάλου
μὲ μία φωνὴ βαριά.
«Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη!
Ἡ λευτεριά, σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι
τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρει».
