ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟΝ 21ον ΑΙΩΝΑ
ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην
κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή
πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη Χριστέ. Δείξον
ημίν και την ενδόξόν σου Ανάστασιν».
Ο Ιησούς, καταδέχεται για χάρη μας, τα φρικτά Πάθη, «τους
εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την
πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην και προ πάντων τον σταυρόν
και τον θάνατον».
Πολλές φορές προσπαθούμε να
ερμηνεύσουμε με την ανθρώπινη λογική το φοβερό αυτό και παράδοξο μυστήριο. Αλλά
πώς είναι δυνατόν να συλλάβουμε το μυστήριο το απόρρητο της Οικονομίας του
Θεού, αν ο ίδιος ο Κύριος δεν μας το αποκαλύψει δια της πίστεως; Ο Ιερός
υμνωδός έκθαμβος ερωτά: «Πώς αδίκως θνήσκεις; Πώς τω ξύλω κρέμασαι ο πάσαν γην
κρεμάσας τοις ύδασι;». «Η ζωή, πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς;».
Ο άνθρωπος απορεί. «Απορεί και Φύσις,
νοερά και πληθύς, η ασώματος Χριστέ το μυστήριον, της αφράστου και αρρήτου σου
ταφής».
Ο Θεός αποκαλύπτει το μέγα μυστήριο: «Ούτως
ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο
πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3,16).
Και ο Απόστολος Παύλος με τη χάρι του
Αγίου Πνεύματος ερμηνεύει τή, μέχρι Σταυρού και θανάτου, «θεία κένωσι», λέγοντας
ότι «συνίστησι την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών ημών όντων
Χριστός υπέρ ημών απέθανε». (Ρωμ.5,8). Και ότι «εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω
Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού». (Ρωμ. 5,10)
Σταυρώθηκε από άπειρη για τα πλάσματά
Του αγάπη και χάραξε το δρόμο της ζωής.
Η τέλεια αγάπη όπως τη σάρκωσε ο
Χριστός με τη σταυρική του θυσία είναι ο δρόμος της πνευματικής ζωής, που φέρει
στην τελείωσι του ανθρώπου, στη θέωσι. Αυτή η αγάπη είναι «καινή εντολή» και
υπάρχει μονο στον Χριστιανισμό. Είναι φωτιά που κατακαίει το Εγώ και φθάνει
μέχρι την τέλεια αυταπάρνησι και αυτοθυσία χάριν του Πλησίον. Είναι «πύρ καταναλίσκον», που ακτινοβολεί, φωτίζει,
θερμαίνει και κινεί πάντοτε προς το καλό του Πλησίον. Είναι συνεχής θυσιαστική
προσφορά. Είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των πιστών μαθητών του Ιησού.
Κάθε φορά που ξεφεύγουμε από αυτό το
δρόμο που χάραξε σε εμάς ο Χριστός με τη θυσία Του, Τον ξανασταυρώνουμε. Γι’αυτό
και ο ιερός υμνωδός ψάλλει: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...».
Ο Χριστός ταυτίζει τον εαυτό του με
τον κάθε φτωχό κι αδύνατο, με τον κάθε περιφρονημένο. Τον αποκαλεί ελάχιστο
αδελφό του και μας λέγει τα αθάνατα εκείνα λόγια: «Εφ’ όσον ούκ εποιήσατε ενί
τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25,45).
Για να μας διδάξη την αγάπη την αγνή,
την ανυπόκριτη και θυσιαστική, την τέλεια αγάπη προς όλους και προς τους εχθρούς
μας ακόμη, υψώθηκε στο ξύλο του Σταυρού.
Κάθε φορά, που με κάποιο οποιοδήποτε
τρόπο ραπίζουμε και κολαφίζουμε το συνάνθρωπό μας, ραπίζουμε και κολαφίζουμε τον
Χριστό. Όταν αδικούμε και θανατώνουμε τον Πλησίον μας, ξανασταυρώνουμε τον
Χριστό. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου».
Σήμερα, τον 21ον αιώνα,
ολοένα εξαπλώνεται η βία και η επιθετικότητα στη ζωή μας και ψύχεται η αγάπη
των πολλών. Περιφρονείται ο άνθρωπος. Γίνεται δούλος της μηχανής. Χάνει την
προσωπικότητα του. Σήμερα ο Χριστός «κρεμάται επί ξύλου».
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε
όλοι το βαθύ νόημα της Σταυρώσεως του Χριστού. Να αφήσουμε τα λόγια και τις
ρητορικές εκφράσεις και να έλθουμε στην Πράξι. Να γίνη η ζωή μας η θυσία του
Χριστού. Να ξαναβρούμε τον χαμένο δρόμο που φέρνει στη λύτρωσι και την
τελειοποίησί μας, τον δρόμο της εσταυρωμένης αγάπης.
ΑΝΑΠΑΛΜΟΙ
π. Στέφανος
