Δέν εἶναι ὑπερβολή. Ἔτσι νοιώθω.
Ἄδεια, κενή, βυθισμένη στό σκοτάδι
Εἶναι ἡ ψυχή μου, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν
ἄθλια παροικία, χωρίς Εσένα, Κύριε!
Χωρίς Ἐσένα, Πολυεύσπλαγχνε, ἔρημη,
χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο εἶναι
ἡ ζωή μας, ἀνυπόφορη, ἀνυπόστατη.
Ἀπό κακή μας θέλησι βρεθήκαμε ἐδῶ,
«ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». (Ψαλμ.ξβ'2)
Ἄκαρπη εἶναι κάθε μας προσπάθεια
στόν τόπο τῆς ἐξορίας τοῦ Ἀδάμ,
ἀγκάθια καί τρίβολοι φυτρώνουν,
στό κάθε μας βῆμα, χωρίς τή δική
Σου, εὐλογημένη Παρουσία, Κύριε!
«Ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος ἡμῶν καρδία». (Ρωμ.α'21)
Λατρεύουμε, χωρίς ντροπή, «τήν κτίσιν
ἀντί νά λατρεύουμε τόν Κτίσαντα».
Ὑψώσαμε σέ Θεό, τό Βόρβορο,τή λάσπη,
τή σαπίλα, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό
Χρῆμα…Χωρίς Ἐσένα, Κύριέ μου Ἰησοῦ,
φθάσαμε στήν ὀδύνη καί τόν πόνο…
στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι!
Ὁ Ὄφις, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην,
«ὡς ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένην»,
μᾶς σύρει κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν
λίμνην πρός ἀποπνιγμόν.
Καί μιά εἶναι ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας.
Σύ, Κύριέ μου, Ἰησοῦ, «ἡ προσδοκία τῶν
ἐθνῶν», ἡ προσδοκία ὅλων μας, εἶσαι ἡ
μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα.
«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς
πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ
Ψυχή ἡμῶν πρός Σέ, ὁ Θεός». (Ψαλμ. 41,2)
Μέ λαχτάρα, περιμένουμε τόν Ἐρχομό
Σου. Σύ, καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας
καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή,
το Φρούριόν μας, Παντοδύναμε Κύριε.
Δέξου, Κύριε, τήν εἰλικρινῆ μας μετάνοια.
Λυπήσου μας, εἴμαστε δικοί Σου δοῦλοι.
Ἀχρεῖοι μέν , ἀλλά δικοί σου…
Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα
Λατρεύουμε. Ἐλέησέ μας, Κύριε, ὄχι γιατί
τό ἀξίζουμε, «ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ
Ὀνόματός Σου», (Ψαλμ.οζ'9)
Ἰησοῦ, καί « ἔρχου ταχύ». (Αποκ.κβ'20)
Μή ἀργοπορῆς. Ἡ ζωή μας δέν ἔχει νόημα,
Χωρίς Ἐσένα...
Δέν ἀντέχουμε ἄλλο στό σκοτάδι. Ἔλα νά
φωτίσῃς τά σκοτάδια μας, νά μᾶς ἀνασύρῃς
ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», στήν ὁποίαν ἔχουμε
ἐμπαγῆ. Ἔλα κοντά μας, νά μᾶς λυτρώσῃς
ἀπό τούς κορωναϊούς καί ἀπό τούς ἰούς τῆς
ἀπιστίας. Ἐκτός ἀπό Σένα, βοηθόν δέν ἔχουμε,
καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα.
Ποιός ἄλλος, θα μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά
δεινά, ἐάν, ὄχι Ἐσύ, Κύριε, πού, ὄχι μόνον
ἔλαβες δούλου μορφήν καί ἔγινες ταπεινός
ἄνθρωπος, ἀλλά καί Σταυρώθηκες καί
Ἀναστήθηκες, γιά μᾶς τούς Σταυρωτές Σου;
Κύριε, «μή χρονίσῃς» καί «ἔρχου ταχύ».
Ἄκουσε τούς στεναγμούς τῆς καρδίας μου,
ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου…
Ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί
σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, ὡς Ἀγαθός καί
Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. ΑΜΗΝ.
π.Στέφανος Πουλῆς
