τί είναι χρόνος;
Ένα μεσοδιάστημα, κατά το οποίο περπατούμε πάνω στο καθήκον,
με θλίψεις, εμπόδια, πόνο, μόχθο, υπομονή και πίστη Θεού,
μέχρι να αποκτήσουμε ψυχής ωριμότητα και ωραιότητα..
να κατακτήσουμε ομορφιά και κάλλος
-όχι τεχνητό, ζωγραφιστό, επίπλαστο,
αλλά πηγαία, να βγαίνει μέσα απ'τα κατάβαθά μας,
σοβαρό, μεστωμένο, αληθινό..
Και βλέπουμε ανθρώπους που περπάτησαν, δούλεψαν, σμίλεψαν την προσωπικότητά τους,
και το απέκτησαν.
Έγιναν «πᾶσι θαυμαστικοί»..
Και διδασκόμαστε...
Κι ένα συμπλήρωμα:
Μια ομάδα ευσεβών νέων, που πήγανε προσκυνητές στο Άγιο Όρος, ρωτήσανε έναν Γέροντα:
- Πείτε μας κάτι για τη ζωή σας, για την εργασία σας, για τις πνευματικές εμπειρίες σας..
- Παιδιά μου, εγώ εδώ που με έφερε η Παναγία μας, κάθε μέρα ένα έργο έχω: να σενιαρίζομαι.
- Τί; Πώς το είπατε αυτό;
- Σενιαρίζομαι. Σιάζομαι, για να ομορφύνω όσο περισσότερο. Είναι δύσκολο, να ομορφύνεις, παιδιά μου..
- Και τί θα σας χρειασθεί εσάς η ομορφιά, Γέροντα; Εσείς είστε έξω από τον κόσμο!. Ποιός και πότε θα σας δει;
- Να και τώρα εσείς με βλέπετε και τόσοι προσκυνητές. Δεν είναι λίγο. Το σπουδαιότερο όμως είναι άλλο.
- Ποιό, Γέροντα; Για πού και πότε αυτή η ομορφιά, που λέτε;
- Για την ώρα του θανάτου! Έχω δει δεκάδες ψυχές εδώ μέσα στο Όρος, που σμίλευαν καθημερινά (και άγνωρα απ'τους πολλούς) τον «έσω άνθρωπο». Και όταν έκλεισαν τα μάτια, τότε φάνηκε μια απίστευτη ομορφιά.. Την είδα, τη ζήλεψα!. Ακίνητη και ανίκητη ομορφιά!. Είναι άλλο πράγμα! Θα περάσουν τα χρόνια και θα τη συναντήσετε και θα τη δείτε και σεις. Εκεί και τότε φαίνεται πόσο όμορφος απαρτίζεται και αποβαίνει ένας αγωνιστής άνθρωπος..
