Ταξιδεύει μέσα στο ανταριασμένο πέλαγος της ζωής αυτής η Εκκλησία του Χριστού.
Το είχαν προείπει, με το φωτισμό του «σπερματικού λόγου», οι Έλληνες για τον ευγενή πολιτισμό τους και για τον ερχόμενο..
«ασκός κλυδωνιζόμενος και μηδέποτε βυθιζόμενος».
Το επανέλαβε -προφανώς εν γνώσει του- ο Ι.Χρυσόστομος:
«κλυδωνίζεται, αλλ' ου καταποντίζεται» η Εκκλησία, «ναυάγιον ουδέποτε υπομένει»..
Αλλά και στην επίγειο βιοτή του Θεανθρώπου είχε συμβεί
κάτι που θα έπαιρνε διαχρονική συμβολική μορφή:
Ταξίδευε το πλοιάριο των μαθητών, και μαζί τους ήταν ο Κύριος, αλλά κατάκοπος «εκάθευδε»..
Έπιασε τρικυμία δυνατή, το πλοίο γέμιζε νερά, ήταν ολοφάνερο για τους έμπειρους ψαράδες της Γαλιλαίας ότι θα καταποντιζόντουσαν.
Γι'αυτό και έτρεξαν εναγωνίως στον Διδάσκαλο:
- Ξύπνα Κύριε, «απολλύμεθα». Πιάσε κι Εσύ ένα μαδέρι, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, και κολύμπα, κι'όπου, κι'όσοι βγούμε..
Μαζί με μας κι'Εσύ κινδυνεύεις!..
Τί είπανε οι άνθρωποι..
Το αντίστροφο ίσχυε:
«Μαζί με Μένα, Τον εσαεί Αδιαλώβητο και Ζώντα, τον Κύριο της Ζωής και του Κόσμου, μαζί με Μένα, κι εσείς θα είσθε ασφαλείς και άτρωτοι»!..
Κι έτσι έγινε.
Έδωσε εντολή και κατέπαυσε αυθωρεί η αντάρα, οι άνεμοι, τα θεόρατα απειλητικά κύματα...
Αυτό γίνεται και θα γίνεται στους αιώνες..
Κρίμα στους ολιγόπιστους και τους ..ανιστόρητους..
Κρίμα και πάλι κρίμα, στους διώκτες...
