Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος ! Τρία φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου…
Τις μέρες αυτές λοιπόν πού γιορτάζουμε τον Άγιο Δημήτριο θα παραθέσω μία άγνωστη περιγραφή, γιά 3 φοβερά θαύματα τού Αγίου στον Όσιο Φιλόθεο τής Πάρου...
Έτος 1907 Μάϊος, η Ελλάδα εκτείνεται μέχρι την Μελούνα, ενώ η Θεσσαλονίκη ευρίσκεται υπό Τουρκικήν Κατοχήν.. Ο π.Φιλόθεος Ζερβάκος είναι λαϊκός ακόμη, 23 ετών, Κωνσταντίνος ονομαζόμενος. Ο φίλος του Νικόλαος Μητρόπουλος ήτο Νομικός, ανεψιός του επιφανούς Ιερόθεου Μητρόπουλου, Μητροπολίτου Πατρών (+07.03.1903), ο οποίος (ηλικίας 36 ετών) επήγαινε στο Όρος για να μονάσει, όπου πράγματι εκάρη ως μοναχός Νείλος στην Σιμωνόπετρα, απεβίωσε δε το 1911 σε ηλικία 40 ετών.
Διηγείται ο Όσιος Φιλόθεος.
Αφού εποιήσαμεν την Αγρυπνίαν εις τον Ναόν του Προφήτου Ελισσαίου την 8ην Μαϊου 1907, εις την εορτήν του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, την εσπέραν της 8ης Μαϊου ανεχωρήσαμεν διά του ατμοπλοίου «Πηνειός» μετά του φίλου μου Νικ. Μητροπούλου εκ Πειραιώς δι’ Άγιον Όρος.
Μετά δύο ημέρας φθάσαμε εις Θεσσαλονίκην, η οποία τότε κατείχετο υπό των Τούρκων και, επειδή εγώ από μικρός είχον ευλάβειαν εις τον Άγιον Δημήτριον, παρεκάλουν τον φίλον μου Νικόλαον [Μητρόπουλον] να εξέλθωμεν του ατμόπλοιου, διά να προσκυνήσωμεν τον τάφον του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου.
Εξελθόντες μετέβημεν και προσεκυνήσαμε μετά κατανύξεως τον Τάφον του Αγίου και, επιστρέψαντες εις τι ξενοδοχείον Ελληνικόν, εμείναμεν ολόκληρον την ημέραν και το εσπέρας.
Την επομένην ητοιμάσθημεν ν’ αναχωρήσωμεν δι’ Άγιον Όρος και μεταβάντες εις το Τελωνείον, δεν μας επέτρεψαν ν’ αναχωρήσωμεν.
Δεν θα φύγετε, μας είπον, διότι είσθε κατάσκοποι !
Τους είπομεν ότι τοιούτον τι δεν συμβαίνει και, εφ’ όσον τα διαβατήριά μας είναι επικυρωμένα από το Τουρκικόν Προξενείον και την Πρεσβείαν, οφείλουν να μας επιτρέψουν ν’ αναχωρήσωμεν, άλλ’ ουδεμίαν σημασίαν έδωκαν εις τους λόγους μας…
Δεν μας εφυλάκισαν, αλλά μας είχον υπό επιτήρησιν αυστηράν, και εις το ξενοδοχείον που εμέναμεν εφύλαττον στρατιώται, και όταν εξηρχόμεθα μας παρηκολούθουν πάντοτε στρατιώται.
Εμείναμεν ούτω αρκετάς ημέρας. Τα χρήματα ολιγόστεψαν και ηρχίσαμεν να στενοχωρούμεθα. Μίαν ημέραν λέγω εις τον φίλον μου Νικόλαον.
Θα υπάγω εις το κονάκι να παρουσιασθώ εις τον Πασά, ίσως μας επιτρέψη εκείνος ν’ αναχωρήσωμεν.
Την επομένην εγερθείς λίαν πρωϊ μετέβην πρώτον εις τον Τάφον του Αγίου Δημητρίου και προσκυνήσας παρεκάλουν μετά κατανύξεως και δακρύων τον Άγιον να μεσιτεύση προς τον Κύριον να αφεθώμεν ελεύθεροι και υπάγωμεν εις το Άγιον Όρος.
Αφού προσηυχήθην ικανήν ώραν και εκάθησα ολίγον να αναπαυθώ, μοι ήλθεν εις τον λογισμόν μου το μαρτύριον του Αγίου Δημητρίου πώς ελογχεύθη και απέθανε δια την αγάπην του Χριστού και την πίστιν μας την αγίαν, και πώς εδοξάσθη παρά Θεού και εν γη και εν ουρανώ και θα δοξάζεται εις τους αιώνας των αιώνων.
Αυτά συλλογιζόμενος, μου ήλθεν επιθυμία, να ήτο τρόπος, να απέθνησκον και εγώ διά την Ορθόδοξον Πίστιν και την αγάπην του Χριστού.
Παρεκάλουν λοιπόν τον Άγιον Δημήτριον όχι να μεσιτεύση να αφεθώμεν ελεύθεροι, άλλα να μεσιτεύει να αξιωθώ μαρτυρικού τέλους. Εύρον δε και τον τρόπον προς επιτυχίαν του ποθούμενου.
Είπον καθ’ εαυτόν, θα υπάγω εις το κονάκι (Διοικητήριον), θα παρουσιασθώ εις τους Τούρκους με θάρρος, θα τους δώσω αφορμήν τινα και αυτοί θα μου ειπούν τι διά την πίστιν μου.
Θα μαρτυρήσω την δική τους πλάνη, αυτοί ίσως μου ειπούν ν’ αρνηθώ την πίστιν μου και εγώ θα σταθώ γενναίος.
Θα προτιμήσω τον θάνατον και ούτως θα τύχω μαρτυρικού τέλους.
Ευθύς λοιπόν ανήλθον μετά θάρρους εις το κονάκι και περπατούσα εις ένα διάδρομον.
Κάποιος Τούρκος αξιωματικός με είδε και με ηρώτησε τί ζητώ. Του λέγω·
Θέλω τον Πασά.
Και τί τον θέλεις;
Έχω λόγον να του πώ, απήντησα.
Μού λέγει:
Εγώ είμαι αντιπρόσωπος του Πασά, είπε μοι ελευθέρως τί θέλεις;
Του λέγω:
Αφού είσαι αντιπρόσωπος του Πασά, πές μου, δια ποίον λόγον δεν μας αφήνετε να υπάγωμεν εις το Άγ. Όρος;
Μου απήντησε με αυστηρόν τρόπον:
Δεν θα σου δώσω τον λόγον!.
Του λέγω με θάρρος:
Δεν είσθε καλοί άνθρωποι, είσθε άδικοι. Ενώ δεν πταίσαμε, ενώ δεν είμεθα κακοποιοί άνθρωποι και ενώ τα χαρτιά μας είναι εντάξει, δεν βλέπω τον λόγον, διατί να μας εμποδίζετε και μας στενοχωρείτε;
Τα χρήματα που είχαμε μας σώθηκαν, πώς θα ζήσωμεν εις άγνωστον και ξένον τόπον; Εάν σείς πηγαίνατε εις την Ελλάδα, θα είσθε ευχαριστημένοι να σας έκαμνον ό,τι σεις κάμνετε εις ημάς;
Ευθύς εσυνάχθησαν 30-35 στρατιώται και αξιωματικοί, οίτινες με ήρπασαν και με επήγαιναν εις τον Λευκόν Πύργον.
Τίνα σκοπόν είχον δεν γνωρίζω. Πάντως ίσως διά να με φυλακίσουν, αλλ’ εγώ ποσώς δεν εδειλίασα, δεν έχασα το θάρρος μου, μόνον ελυπούμην που δεν μοι είπόν τι διά την πίστιν μου.
Ήλπιζα όμως ότι εκεί που θα με επήγαινον κάτι θα μου έλεγον.
Και βαδίζοντες προς την οδόν του μαρτυρίου, παρεκάλουν τον Άγιον Δημήτριον να μεσιτεύση προς Κύριον και με αξιώση μαρτυρικού θανάτου, εάν είναι θέλημα Του, ή εάν δεν είναι, να με λυτρώσει από τας χείρας των αθέων, βαρβάρων, αιμοβόρων και αγρίων Αγαρηνών.
Μόλις επροχωρήσαμεν ολίγον, νά και παρουσιάζεται ένας ανώτερος των, όστις τους ομίλησε Τουρκικά.
Τί τους
είπε δεν ηννόησα, μόνον αντελήφθην ότι τους ομίλησε με θυμόν και τους έδιωξε.
Τον δε αξιωματικόν εκείνον, όστις ήτο ο αίτιος και με συνέλαβον, εσήκωσε την
ράβδον του και τον εκτύπησεν εις τον ώμον.
Αφού δε τους εξεδίωξε με επλησίασε με ιλαρόν βλέμμα και χαϊδευτικά με εκτύπησεν εις τον ώμον με το χέρι του και με παρέδωκεν εις ενα στρατιώτην φρόνιμον εξ Ιωαννίνων.
Και του έδωκεν εντολήν να με υπάγη εις το Ελληνικόν Ατμόπλοιον «Μυκάλη», το οποίον ευρίσκετο εις τον λιμένα Θεσσαλονίκης, διά να επιστρέψω εις την Ελλάδα.
Μη γνωρίζοντας ποιός ήταν αυτός που έδωσε τις διαταγές ρώτησα τον στρατιώτην να μοι πεί, και εκείνος μοι είπεν ότι ήτο ο ίδιος ο Πασάς.
Και διατί έκτυπησε μόνον τον ίδιαίτερόν του και τί του είπε; Τον επέπληξεν, μοι είπεν, διότι χωρίς να του ζητήση άδειαν σε κατεδίκασε εις θάνατον.
Και πού με έπήγαιναν, του λέγω;
Εις τον Λευκόν Πύργον, μοι απεκρίθη. Σε επήγαιναν διά να σε εκτελέσουν. Εκεί πηγαίνουν όσους καταδικάζουν εις θάνατον και άλλους τους οποίους κλείνουν διά ν’ αποθάνουν άπο την πείναν, την δίψαν και την δυσωδίαν.
Εχάρην διότι ελυτρώθην εκ των χειρών των αγρίων εκείνων Αγαρηνών, επειδή ηγνόουν εάν θα με εφόνευον διά την πίστιν μου, αλλά και ελυπήθην, διότι δεν έτυχον του μαρτυρίου. Πλην όμως το μαρτύριον πρέπει να γίνεται νομίμως, ως λέγει ο θεοκήρυξ Απόστολος Παύλος «Εάν δε και αθλή τις, ού στεφανονται, εάν μή νομίμως αθλήσει…» (Β’ Τιμ.β´ 6)
Εις εμέ μεν υπήρχεν ο ζήλος και ο πόθος διά να μαρτυρήσω, αλλά δεν συνυπήρχεν ο λόγος και η αιτία. Διά να μαρτυρήση τις, πρέπει να υπάρχη εύλογος αιτία. Πρέπει να είναι κατά Θεόν το μαρτύριον.
Το να θέλη τις χωρίς λόγον και αφορμήν να προκαλεί εις εαυτόν το μαρτύριον και να ρίπτη μόνος εαυτόν εις πειρασμόν είναι επικίνδυνον.
Μετέβημεν κατόπιν εις το ξενοδοχείον, και λαβών την βαλίτσαν και τα ολίγα πράγματά μου απεχαιρέτησα τον αγαπητόν μοι φίλον Νικόλαον…
Τον απεχαιρέτησα και ανεχώρησα. Με συνοδεία τον καλόν εκείνον Τούρκον στρατιώτην έφθασα μέχρι της παραλίας. Καθ’ οδόν αυτός με επαρηγόρει να μη στενοχωρούμαι, αλλά να έχω υπομονήν, και φωνήσας λεμβούχον τινα Εβραίον του είπε να μοι υπάγη εις το Ελληνικόν Ατμόπλοιον.
Μοι είπε δε να μη υπάγω από το Τελωνείον, διότι ίσως με καθυστερήσουν, και αναχώρηση εν τω μεταξύ το Ατμόπλοιον και δεν προφθάσω να φύγω.
Αλλά μόλις έπροχωρήσαμεν ολίγον, μας αντελήφθησαν εκ του Τελωνείου και ήρχισαν να φωνάζουν να επιστρέψωμεν. Επειδή όμως ο στρατιώτης είχεν είπει εις τον λεμβούχον ότι ο Πασάς έδωκε διαταγήν να φύγω αυτός επροχώρει.
Βλέποντες οι του Τελωνείου ότι δεν επέστρεφεν ούτε εσταμάτα ήρχισαν να ρίπτουν πυροβολισμούς εις τον αέρα και έμβάντες 10 στρατιώται εις μίαν λέμβον ήρχισαν να κωπηλατούν σπεύδοντες να μας φθάσουν. Ευτυχώς επρόφθασα και ανήλθον ήδη εις το ατμόπλοιον, όταν αυτοί μας επλησίασαν.
Άρχισαν να απειλούν και να κτυπούν τον λεμβούχον. Όταν όμως τους είπεν ότι είχεν εντολήν από τον Πασάν, τον Διοικητήν, να με υπάγη εις το πλοίον, τον αφήκαν.
Δεν ήτο, ως φαίνεται, θέλημα Θεού να υπάγω εις το Άγιον Όρος (ως επέτυχε να πράξει ο φίλος μου Νκόλαος) και δια τούτο ήλθον όλα αυτά τα εμπόδια.
Όφείλω δε μεγίστην ευγνωμοσύνην εις τον προστάτην μου Μεγαλομάρτυρα Άγιον Δημήτριον, τή μεσιτεία και πρεσβεία του οποίου εσώθην από τον κίνδυνον του θανάτου.
Το μυστικό του Πασά…
Αλλ’ επειδή δεν κατάλαβα πώς και δια ποίαν αιτίαν ο Πασάς έδειξε τόσον ενδιαφέρον για μένα για να με σώσει, ερευνούσα αυτό να το μάθω.
Έτσι λοιπόν, έμαθα τί ακριβώς είχε συμβεί μετά δύο περίπου έτη, (1909 ή ίσως 1910) άπό τον φίλον μου Νικ. Μητρόπουλον, Δικηγόρον, ο όποιος μετέβη και εύρίσκετο είς το Άγιον Όρος, ως μοναχός Νείλος στην Μονην Σίμωνος Πέτρας.
Μεταβάς λοιπόν προς επίσκεψίν του και προσκύνηση του Αγιωνύμου Όρους έλαβον πληροφορίας πώς και γιατί ο Πασάς με ελευθέρωσε τότε και με έστειλεν εις την Ελλάδα.
«Μετά δύο ή τρεις ημέρας, μου λέγει ο φίλος μου Νείλος μοναχός πλέον, της αναχωρήσεως σας εκ Θεσσαλονίκης και επιστροφής εις την Ελλάδα, καθήμενος εξω του καφενείου του κάτωθεν του ξενοδοχείου, (εις το οποίον εξ αρχής είχαμε τότε μείνει φρουρούμενοι υπό στρατιωτών Τούρκων, μή τυχόν δραπετεύσουμε λάθρα), με πλησίασε και με χαιρέτησεν ο Υπασπιστής αξιωματικός του Πασά της Θεσσαλονίκης, παλαιός γνωστός μου, και με τον όποιον είμεθα μέλη εις την σχηματισθείσαν ΈλληνοΤουρκικήν Επιτροπήν μετά τον ατυχή ΈλληνοΤουρκικόν πόλεμον του 1897, προς συμφωνίαν και καθορισμόν των συνόρων Ελλάδος και Τουρκίας. [ο νομικός Νικόλαος Μητρόπουλος υπηρετούσε ως Έφεδρος Αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό, ηλικίας26 ετών) και επελέγη, ως ειδικός, για τις διαπραγματεύσεις].
Αφού μείναμεν σύμφωνοι και υπεγράψαμεν την ειρήνην, άπαντα τα μέλη της Επιτροπής, Έλληνες και Τούρκοι, μετέβημεν χαίροντες εις Κέρκυραν, εις το Αχίλειον, και εορτάσαμεν την ειρήνην επί μίαν εβδομάδα.
Ό υπασπιστής, λοιπόν, του Πασά, όταν με είδε εις το καφενείον, με εγνώρισε και με ηρώτησε πώς ευρέθην εις την Θεσσαλονίκην.
Εγώ του ανέφερα όλην την υπόθεσιν, και αμέσως αυτός έδιωξε τους στρατιώτας που με εφύλαττον και φωνήσας αμαξηλάτην με επήρεν εις τον οίκον του, με περιεποιήθη και την άλλην ημέραν επήγαμεν όμου εις τον Πασάν, εις τον όποιον με συνέστησεν ως φίλον του και τον παρεκάλεσε να μου επιτρέψη να μεταβώ εις Άγιον Όρος.
Ο Πασάς είπεν εις τον υπασπιστήν
του ότι είμαι ελεύθερος, και να με συνοδεύσει μέχρι του Ατμοπλοίου και να μου
παρέχει πάσαν προστασίαν και βοήθειαν και προσέθεσε και ταύτα:
«Ήταν και κάποιος άλλος νέος, που είχε συλληφθεί και ήθελε να πάει στο Άγιον Όρος, δια τον οποίον πρωϊαν τινά, ενώ εκοιμούμην ησύχως, εισήλθεν εντός του δωματίου μου ο Άγιος Δημήτριος ενδεδυμένος στολήν Στρατηλάτου, φέρων μαζί και τα άρματα του, και μοι λέγει προστακτικώς και με βλέμμα αύστηρόν:
Εγέρθητι πάραυτα, ενδύθητι, και υπόδεσε τα σανδάλια σου και ύπαγε εις την δείνα οδόν της πόλεως, να ελευθέρωσης νέον τινά δικασθέντα αδίκως και απαγόμενον εις θάνατον υπό του ιδιαιτέρου γραμματέως σου.
Αφού δε τον ελευθερώσεις και τον λυτρώσεις του θανάτου, να τον στείλης εις το λιμάνι της Θεσσαλονίκης στο ναυλοχούν Ατμόπλοιον «Μυκάλη», το οποίον ετοιμάζεται προς αναχώρησιν…
«Και σπεύσας» -είπεν ο Πασάς- «τον ελύτρωσα εκ του κινδύνου και τον απέστειλα εις την Ελλάδα».
Και τότε εγνώρισα ότι ο σωτήρ και ρύστης μου εκ της καταδίκης του θανάτου μου ήτο ο Μεγαλομάρτυς Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης.
Κι΄ έτσι επαλήθευσε και η προφητεία του Αγίου Νεκταρίου, που μου είχε πεί ότι, όπου και αν υπάγω, εις την Λογγοβάρδαν θα καταλήξω.
Διοικητής Θεσσαλονίκης - Πασάς από Σεπτ. 1904 έως Αύγ. 1908
ο Şerif Mehmed Rauf Paşa
γενν. 1838 στην Πόλη το 1907 ήταν 65 ετών
Δεύτερη σύλληψις και φυλάκισις υπό των Τούρκων… (1909 ή 1910)
Άναχωρήσας εξ Αγίου Όρους (με μοναχικόν σχήμα πλέον) και, όταν το πλοίον εφθασεν εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης, έκρινα καλόν να εξέλθω διά να προσκυνήσω τον τάφον του Αγίου Δημητρίου, του προστάτου μου και μετά Θεόν φύλακος και σωτήρος μου.
Εξελθών, δεν ηξεύρω πώς, πάλιν οι Τούρκοι με εξέλαβον ως κατάσκοπον και με είχον υπό επιτήρησιν αρκετάς ημέρας.
Όταν δε απεφάσισα να φύγω και επέρασα από το Τελωνείον, με συνέλαβον και με επέρασαν από τρεις σειράς συρματοπλεγμάτων και με έκλεισαν εκεί.
Εύρον δε εκεί κεκλεισμένον νεανίαν, τον όποιον ηρώτησα
Διά ποίον λόγον μας έκλεισαν; Και μου λέγει:
Διά να μας φονεύσουν. Και εγώ είπον:
Τί κακόν έποιήσαμεν;
Άφησε, μου είπε, μην εξετάζεις το γιατί…
Δεν παρήλθον ολίγα λεπτά της ώρας, και κατέπλευσεν εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης Ατμόπλοιον ερχόμενον εκ Ρουμανίας με φορτίον πετρελαίου και αρκετούς επιβάτας.
Μόλις όμως εφθασεν, τίς οίδε πώς και από ποίαν αιτίαν, κάποιο ντεπόζιτο πετρελαίου πήρε φωτιά, η οποία ακαριαίως μεταδόθηκε εις όλον το φορτίον, και εις μίαν στιγμήν κρότοι ισχυροί ηκούοντο και φλόγες ουρανομήκεις ανεπετάσσοντο.
Η Θεσσαλονίκη εγένετο ανάστατος!
Χιλιάδες ανθρώπων κατήλθον εις την παραλίαν, άλλοι δια να ιδούν και άλλοι δια να σώσουν τους κινδυνεύοντας επιβάτας με τας λέμβους και τα πλοία. Έφυγον δε και όλοι οι φύλακες από το Τελωνείο.
Την στιγμήν εκείνην ο νεανίας εκείνος εξαγαγών ψαλίδιον εκ της τσέπης του έκοψε τα σύρματα, και λαβών με εκ της χειρός εξήγαγεν έξω της φυλακής.
Έπειτα, πληρώσας Εβραίον τινα λεμβούχον, του είπε να μας υπάγη εις το Ελληνικόν Ατμόπλοιον, το οποίον ευρίσκετο έξω του λιμένος.
Ενώ ητοιμαζόμεθα να εισέλθωμεν εις την λέμβον, ήλθεν ο στρατιώτης εκείνος που με έκλεισεν εις τα συρματοπλέγματα να με συλλάβει, αλλ’ ο νεανίας εκείνος, όστις με εξήγαγε, του έδωκε ράπισμα και έφυγεν…
Ανήλθομεν εις το Ελληνικόν Ατμόπλοιον, και εγώ εφρόντισα να τοποθετήσω τα πράγματα μου, αφού δε τα ετοποθέτησα, εστράφην δια να εύρω τον νεανίαν εκείνον, τον σωτήρα μου, να τον ευχαριστήσω και να τον ερωτήσω ποίος και από πού ήταν.
Αλλά πουθενά δεν τον εύρον.
Ερωτήσας σχεδόν πάντας τους επιβάτας και τους του Ατμόπλοιου αντελήφθην ότι ουδείς είδεν αυτόν, ούτε να εισέλθη εις το πλοϊον ούτε να εξέλθη.
Ποίος ήταν και τί εγένετο ο Θεός γνωρίζει!
Εγώ τούτο μόνον γνωρίζω, ότι μετά πάροδον αρκετών ετών, ότε είχεν ελευθερωθεί ήδη η Θεσσαλονίκη, επήγα και ελειτούργησα και εκήρυξα τον λόγον του Θεού εις τον Ναόν του Αγίου Δημητρίου και ατενίζων μετά προσοχήςτην Εικόνα του Αγίου ανεμνήσθην ότι ο νεανίας εκείνος που με ελευθέρωσε της φυλακής και με οδήγησεν εις το Ατμόπλοιον είχε μεγάλην ομοιότητα με τον Εικονιζόμενον Άγιον!
Μεγαλύτερος των δύο ανωτέρω αδλεφών υπήρξεν ένας Ιωάννης (1867), ο οποίος υπήρξε πατήρ το περιώνυμου Μουσικού Δημήτρη Μητρόπουλου!! (+1960)
Υπήρξε όμως και μια άλλη, ασύλληπτη συνέχεια..
(αποκάλυψη π. Φιλοθέου Ζερβάκου στον Μητροπολίτη Λεμεσού κ.κ. Αθανάσιο )
Διηγείται ο Σεβ. Λεμεσού.
«Με ρώτησε ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος εάν αγαπώ τον Άγιο Δημήτριο.
«Βέβαια, Γέροντα, του είπα, Εγώ, αγαπώ όλους τους Αγίους, καθώς και τον Άγιο Δημήτριο».
Μου λέει :
«Όχι έτσι. Εσύ, να τον αγαπάς πάρα πολύ, και να σου πω τώρα τι έγινε σ΄ εμένα…».
Ο πατήρ Φιλόθεος, μετά τις δύο θαυμαστές διασώσεις του στην Θεσσαλονίκη, χάρη στην παρέμβαση του Πολιούχου της, έκαμε τάμα στον Άγιο Δημήτριο, κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου, που τιμάται η μνήμη του, να πηγαίνει στον Ναό του, και να παρίσταται και να λειτουργεί στην πανήγυρη του Αγίου.
Μια χρονιά -περίπου 10 χρόνια από τότε που μας διηγήθηκε το γεγονός- είχε πάρα πολύ μεγάλη κακοκαιρία στην Πάρο και δεν υπήρχαν πλοία. Δεν μπορούσε κανένα πλοίο να αποπλεύσει.
Ήταν αδύνατο για τον πατέρα Φιλόθεο να φύγει από το νησί και να πάει στον Πειραιά και μετά στη Θεσσαλονίκη, για να εκπληρώσει το τάμα του και την επιθυμία που είχε, για να παρευρεθεί στη πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου, στο ναό του.
Και παρέμεινε στο μοναστήρι. Ήταν πάρα πολύ θλιμμένος.
Έκαναν τον Εσπερινό κάτω στο Καθολικό της Μονής, κι επέστρεψε ο πατήρ Φιλόθεος στο κελί του λυπημένος, αισθανόμενος, τρόπον τινά μια αδυναμία, γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει τον λόγο που είχε δώσει στον Άγιο.
Μόλις πήγε στο κελί του όμως και κάθισε στην καρέκλα του, άρχισε να προσεύχεται και να λέει :
« Αϊ Δημήτριε, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να εκπληρώσω αυτό το τάμα, σε παρακαλώ συγχώρεσέ με και βοήθησέ με».
Εν
σώματι κανονικά!
Χαιρέτησε μάλιστα όλους τους παρόντες, χωρίς να πει σε κανένα τίποτε.
Ήξεραν όλοι ότι πήγαινε κάθε χρόνο και δεν απόρησε κανείς.
Έλαβε μέρος στον Εσπερινό, έμεινε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη, έλαβε μέρος, την άλλη μέρα, στη Λειτουργία, τελείωσαν οι γιορτασμοί και τότε, ο πατήρ Φιλόθεος επέστρεψε πίσω στο μοναστήρι του.
Στο μοναστήρι (Λογγοβάρδα Πάρου) οι μοναχοί είχαν ανησυχήσει, γιατί η πόρτα του ήταν κλειστή από μέσα και νόμιζαν ότι πέθανε.
Μετά, θυμάμαι, όταν τον ρώτησα :
«Πάτερ, Φιλόθεε, πώς επιστρέψατε ;» - νομίζοντας ότι ήρθε πίσω κατά τον ίδιο τρόπο- οπότε μου λέει :
«Ρέ παιδάκι μου, μετά, πήρα το καράβι κανονικά και επέστρεψα. Την πρώτη φορά με πήρε ο Άγιος «αεροπορικώς» και μετά δεν ήταν άλλη ανάγκη, ήρθα με τα δικά μου μέσα…».
Κι εκτός που μου το είπε και ο ίδιος, αλλά και οι ίδιοι οι Πατέρες της μονής μας το είπαν και ήταν παρόντες αυτοί που έσπασαν την πόρτα του, η οποία ήταν κλειδωμένη από μέσα και δεν βρήκαν τον πατέρα Φιλόθεο μέσα !.
Σημ. Θλ: Το γεγονός αυτό το υπολογίζω ότι συνέβη μεταξύ 1960 και 1965..
(Αφήγηση Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου).
Πηγή: "ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ", ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΕΜΕΣΟΥ, MAΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2005, τευχ. 24, σελ. 6.
http://tribonio.blogspot.gr/2016/06/blog-post_16.html
Τα δύο πρώτα περιστατικά αναφέρονται σ΄ ένα βιβλίο αυτοβιογραφίας με τίτλο
« Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, 1884 – 1980» με 700 τόσες σελίδες, όλες ξεχωριστές και υπέροχες.
http://www.kivotoshelp.gr/index.php/eidhseis/1414-gerontas-filotheos-zervakos-tria-fovera-thaymata-tou-agiou-dimitriou-gia-xari-tou
.
