Η ζωή μας αυτή, η επί γης, είναι δραματική,
είναι άμεσα δεμένη με το θάνατο..
Και κάθε ιδανικό, κάθε πνευματική αξία,
είναι πλεγμένα με τη θυσία..
Η μάνα στη γέννα αγγίζει (και κάποτε απορροφάται από) το θάνατο!
Ο άνδρας -στρατιώτης ή αξιωματικός- εκπαιδεύεται για έναν ενδεχόμενο ύστατο αγώνα.
Ο θαλασσοπόρος και ο αεροπόρος ρισκάρει με το ατύχημα..
Κι αυτός με την τρελλή μηχανή ομοίως (χωρίς λόγος μάλιστα)..
Η ασθένεια και η μοιραία στιγμή παραμονεύει.
Και προπαντός η ώρα της Πατρίδος και της τιμής είναι ενδεχόμενη..
Ωστόσο,
η ευημερία και η ευμάρεια, η χλιδή, οι τεχνολογικές παροχές και ανέσεις, το είδωλο της καλοπέρασης
μας απονευρώνουν,
μας αποπροσανατολίζουν,
μας κάνουν δειλούς,
μας οδηγούν σε ψύχωση φιλοζωϊας,
απαξιώνουν και σβύνουν μέσα μας κάθε ιδανικό..
Πάνω απ'όλα «μη πόλεμος» !!
κράζουμε τρομαγμένοι.. αλαφιασμένοι.. πανικόβλητοι..
έτοιμοι να παραδώσουμε τα πάντα και να προδώσουμε!..
Πάνω απ'όλα Ειρήνη
(παρεφθαρμένη ειρήνη, κοσμική-υλιστική, χωρίς πνεύμα, χωρίς ψυχή, χωρίς αξίες, χωρίς ελευθερία, χωρίς τιμή)
«η Κύπρος κείται μακράν» είπαμε, «μικρή Ελλάδα κι'έντιμη», «ας χάσουμε και μερικά νησιά, για να ζήσουμε ήρεμοι-ανέμελοι», «αρκεί να κρατήσουμε .. τη γλώσσα» (το ακούσαμε κι'αυτό απ'τον Ζουράρη (μάλλον θα εννοούσε το γλύψιμο στους παγόσμιους τυράννους)..
Κίνητρό μας: Να μη χαλάσουμε τη «ζαχαρένια» μας.. Να μην τυχόν ρισκάρουμε τη ζωούλα μας (αυτήν που την πετάμε στα σκουπίδια για ποτά, ξενύχτια, καταχρήσεις, κόκες, «κοινωνικές μάχες» και extreme sports..
Οι Κύπριοι Ακρίτες μας έχουν διδάξει
(καλά, δε μιλώ για τους αγγλοποιημένους ευδαιμονιστές)
Κι αυτό είναι ένα τραγούδι
με αφορμη τους πεσόντες το 1974..
Σε κυριεύει ρίγος να το ακούς.. Σε αναμοχλεύει..
Αντίσταση
Στίχοι: Άνθος Λυκαύγης
Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Δεν έχει ο κάμπος μας νερό τις ρίζες να κρατήσει,
κορμιά ζητάει και στεναγμούς σαν το δέντρο ν’ ανθίσει.
Τα παλληκάρια στο χορό και πίσω δε γυρίζουν,
στου τραγουδιού τους την οργή χίλια σπαθιά τροχίζουν.
Μάνα χτυπάει μέσα στο φως, μάνα χτυπάει η οργή μας,
μάνα ο λυγμός μας κεραυνός και μια βροντή η κραυγή μας.
Φωτιά που καίει μες στην πληγή και να η ματιά αντρειώνει.
Μ’ ένα σπαθί μετράει τη γη, μετρά και δεν τελειώνει.
Όλα τ’ αστέρια να χαθούν, κι η γη να σκοτεινιάσει,
τη μια η καρδιά στην Τηλλυριά την άλλη στο Καρπάσι.
Μάνα χτυπάει μέσα στο φως ..
