και δι' άκραν Φιλανθρωπίαν Ενανθρωπήσας
και μεταξύ ημών ευτελών ευρεθείς,
επωμισθείς δε και τα εκ της αμαρτίας φορτία
ημών
και
την επίμοχθον έτι ζωήν ημών,
επορεύθης κεκοπιακώς,
και
ουκ είχες πού την κεφαλήν κλίνης,
και εις την Ιορδάνειον δέ έρημον επί τεσσαράκοντα ημέρας ενεκαρτέρησας
επί της αφιλοξένου άμμου κλινόμενος,
εις δε το Όρος των Ελαιών συνήγεσο μετά των
μαθητών κατά τας νύκτας της εν Ιερουσαλήμ εκάστοτε παρεπιδημίας, επί του
εδάφους μικρόν κουφιζόμενος,
και εν τω τραχύ ξύλω της πρύμνης του πλοίου ύπνωσας
μικρόν εν μέσω τρικυμίας,
τέλος
δε οδυνηρώς και τραγικώς την κεφαλήν εκουσίως έκλινας αιματηρώς επί του μετεώρου
Σταυρού σου,
Είχες όμως ποτε τόπον, ίνα κλίνης την ιεροτάτην
κεφαλήν Σου,
εις
την ευαίσθητον και ουρανίου στοργής και αγάπης, πολυτιμοτάτην αγκάλην της
Παναχράντου Μητρός Σου, της Αειπαρθένου Μαριάμ.
Ω,
Δέποτα Παντοκράτορ, νυν εν τη Δόξη των ουρανών, εν Δεξιά του Προανάρχου Πατρός
Ένθρονος διακυβερνών τα Σύμπαντα,
Και λαβών εν ίππω λευκώ, νικητής, πάσαν Εξουσίαν
εν ουρανώ και επι γής,
Κράτος
και ισχύν και Κυριαρχίαν επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,
Μνήσθητι
της αναπαύσεως Εκείνης, εν τω υπερφυει υπέρ ημών άθλω σου επί της γης εν τω
κόλπω της Παναμωμήτου Σου Μητρός
Και επάκουσον των δεήσεων Αυτής υπέρ ημών,
οτι επι πολύ επλήσθημεν εξουδενώσεως,
οτι εκολήθη η γλώσσα ημών τω λάρυγγι,
οτι
εβραγχίασεν ο λάρυγξ ημων, εν τω κράζειν εκ βυθού ιλύος όλην την ημέραν,
ότι δια τα πολλά ημών αμαρτήματα,
πρόσωπον
και παρρησίαν ουκ έχομεν προς Σε.
Τάχυνον Δεσποτα, ταις αυτής πρεσβείαις, της
μόνης Γοργοϋπηκόου και Καταφυγής, Παρηγορητίσσης τε και Ελεηστρίας, Ἰατρίσσης
και Οδηγητρίας, πάντα ισχυούσης ενώπιον της Μεγαλωσύνης σου,
Παντανάσσης Θεοτόκου και Περιβλέπου Κυρίας
ημών και των Αγίων Αγγέλων,
Πολυτιμοτάτου
και απειροτιμαλφούς κειμηλίου Υπαρχούσης αυτου του Σύμπαντος κόσμου,
Πρόσδεξαι, Δέσποτα, τας ικεσίας αυτής,
οτι και ημών των χριστιανών Μήτηρ κατελογίσθη,
και μόνην Αυτήν έχομεν ελπίδα,
ινα ρυσθώμεν των δεινών τούτων περιστάσεων και
φόβων και απειλών,
ως και
των επιβουλών και παγίδων των αντιχρίστων ισχυρών της γης, των παραπικραινόντων
σε,
Και
διανύσωμεν ούτω τον βίον ευσεβώς εφ'ω έκαστος ετάχθη καθηκόντως, έως του θρόνου
σου απταίστως.
Εύρωμεν
δε το αιώνιον και μέγα και πλουσιόν Σου θείον Έλεος,
Δοξάζοντες
ασιγήτως την απειράγαθον χρηστότητά Σου, συν Πατρί και Πνεύματι,
Και μεγαλύνοντες εσαεί εν αγαλλιάσει και
ευγνώμονι καρδία την λαμπρότητα της Αειπαρθένου. Αμήν.
