1973, Θεσσαλονίκη

Τα κόμματα και οι ανούσιοι φανατισμοί χωρίζουν τους Έλληνες. Αναίτια και παράλογα.

Η ανθρωπιά και το φιλότιμο, η εσώτερική «καλή πάστα» της ψυχής, μας ενώνουν. Συγκινητικά!..

Διάβασα την εξής ιστορία (επίκαιρη λόγω 17 Νοέμβρη) και σας την αναμεταδίδω.

Επώνυμη, όπως την βρήκα να την διηγείται ο λαμπρός σήμερα γιατρός της Θεσσαλονίκης.

Δημήτριος Γάκης

18 Νοεμβρίου 2019 στις 8:38 μ.μ.

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το απόγευμα της 17ης Νοεμβρίου 1973, (ήταν Σάββατο και τότε κάναμε μαθήματα) είχα μάθημα σε εργαστήριο στην Ιατρική Σχολή και πήγαινα με τα πόδια, κρατώντας την Ιατρική τσάντα, που είχε μέσα την ποδιά μου και ένα τετράδιο σημειώσεων.

Πέρασα από το Παλαί ντε Σπορτ απέναντι (τότε ο δρόμος ήταν διαφορετικός) και ανέβαινα τον ανηφορικό δρόμο μεταξύ Πολυτεχνείου και Βιβλιοθήκης του ΑΠΘ πηγαίνοντας προς την Ιατρική Σχολή, όταν με σταμάτησαν αστυνομικοί της Ασφάλειας και με συνέλαβαν.

Με πήγαν παρακάτω και μου έψαξαν την τσάντα.

Διάβαζαν τις σημειώσεις μου, αλλά δεν έβγαζαν τα γράμματα μου (=ιατρικά κολυβογράμματα ) και άρχισαν να υποψιάζονται ότι ήταν συνθηματικά!!!

- Την έβαψα, είπα, μέσα μου! Θα με κάνουν μαύρο!

Τότε ως από μηχανής θεός με έσωσε ένας άγνωστος, που τους είπε:

-Αφήστε τον. Είναι καλός φοιτητής και καλό παιδί και παίζει μπάσκετ στον Άρη!!!

Έμεινα!
-Που με ξέρετε τον ρώτησα;
-Είμαι ο αστυνομικός της ασφαλείας, που είμαι υπεύθυνος να σε παρακολουθώ από τότε που κατέβηκες από την Φλώρινα!
-Μα του είπα δεν είμαι κομμουνιστής, γιατί;
-Γιατί ο πατέρας σου είναι Αβερωφικός μου απάντησε (=μετριοπαθής κεντροδεξιός).

Πολλά χρόνια αργότερα χειρούργησα μία γυναίκα, επιβαρυμένη νεφροπαθή, σε προθανάτια κατάσταση, με προχωρημένη περιτονίτιδα (χολοπεριτόναιο με πολύ υψηλή θνητότητα, ειδικά σε νεφροπαθή).

Την πάλεψα λιονταρίσια, αλλά δεν άντεξε και κατέληξε μετά παρατεταμένη νοσηλεία.

Ο άνδρας της, ένα συμπαθέστατο γεροντάκι, δεν έφυγε στιγμή δίπλα από το κρεββάτι της. Μετά τον θάνατό της δεν τον ξαναείδα.

Ενα μήνα αργότερα, το γεροντάκι ήλθε στο γραφείο μου και, αφού με ευχαρίστησε, μου έδωσε ένα χαρτί χειρόγραφο, με τα στοιχεία μου, που προέρχονταν από έντυπο της χωροφυλακής κομμένο στα τέσσερα και γραμμένο στην πίσω επιφάνεια.

Ήταν το σήμα της μεταφοράς της επιτήρησης μου από την ασφάλεια Φλώρινας στην Θεσσαλονίκη, το οποίο παρέλαβε προκειμένου να με επιτηρεί. Το είχε κρατήσει!!!
Μου θύμησε το περιστατικό της προσωρινής κράτησης και λύτρωσής μου το 1973.

Έμεινα άφωνος.

Πέθανε σύντομα και ο ίδιος μετά τον θάνατο της γυναίκας του, την οποία στήριξε με πρωτοφανή αφοσίωση όλα τα χρόνια της ασθένειάς της, όπως με ενημέρωσαν οι νεφρολόγοι! Δεν άντεξε!

Το γράφω, όχι για να το παίξω αντιστασιακός (άλωστε δεν ήμουν), αλλά ως φόρο τιμής σε αυτόν τον καλό άνθρωπο.

Βλέπετε, δεν ήταν όλοι απάνθρωποι "Ασφαλίτες".

Υπήρχαν και πολλοί "άνθρωποι-χωροφύλακες"..

Καλή σου ώρα κύριε Πέλκα...

Υ.Γ. παραθέτω το σημείωμα της Ασφαλείας

και συνάμα το δικό μου σημείωμα σε αυτοκόλλητο χαρτάκι (που μας έδιναν οι φαρμακευτικές εταιρείες), για να θυμάμαι τι είναι, γραμμένο το 1998.

 

Σημειώστε τί καλό μελάνι είχε η χωροφυλακή (1972) και πώς ξεθώριασε το δικό μου (1998)!..

Όλγα Μ-Μ:  Συγκινητική περιγραφή... Με πολλές πικρές αλήθειες και φωτεινές ανθρώπινες στιγμές...Κινηματογραφική αφήγηση... Σε ευχαριστούμε πολύ, γιατρέ, που μοιράστηκες μαζί μας μια τόσο ενδιαφέρουσα προσωπική σου εμπειρία!

Georgios Aid: Θλίβομαι, γιατί η ιστορία σας κ.Καθηγητά αποδεικνύει πώς ο ξενόφερτος διχασμός του κοσμάκη δεν προσέφερε τίποτα στη Χώρα πέρα από δεινά (Κυπριακό, Μνημόνια, Μακεδονικό).

Κατέστρεψε και συνειδήσεις ανθρώπων

Εκτός εξαιρέσεων, βέβαια. βλέπε τον κ.Πέλκα.

Αιώνια η μνήμη και αυτού του Ρωμιού, που αποδείχθηκε αληθινός πατριώτης, γνήσιος Έλληνας.

Μακριά από ρουφιανιές τύπου Γκεστάπο, Κά-Γκε-Μπε, Στάζι, CIA και λοιπά αποβράσματα Δύσης και Ανατολής.

Giota K: Πώς τα φέρνει όμως η ζωή, και όλα φανερώνονται..

Ρούλα Π"δ: Καλημέρα σας ΓΙΑΤΡΕ αναρρίγησα σύγκορμη.. ωραίες καταστάσεις......

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=738241523328361&id=100014275599790

.