Από την κοσμική «ευτυχία» βγαίνει το κοσμικό άγχος.
Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την απλή, τη φυσική ζωή, και προχωρούν στην πολυτέλεια και την αποζήτηση υλιστικής «ευτυχίας», τόσο αυξάνει και το ανθρώπινο άγχος.
Και όσο απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να
μη βρίσκουν πουθενά ανάπαυση.
Γι’ αυτό γυρίζουν ανήσυχοι ακόμη και γύρω από το φεγγάρι, σαν το λουρί της μηχανής γύρω από την τρελλή ρόδα , γιατί ολόκληρος ο πλανήτης δεν χωράει την πολλή τους ανησυχία..
Από την κοσμική καλοπέραση, από την κοσμική «ευτυχία», βγαίνει
το κοσμικό εξοντωτικό άγχος.
Ομοίως και η διανοητική, η εξωτερική και ψυχρή κοσμική μόρφωση οδηγεί και αυτή σε υπερένταση και άγχος (ακόμη και τα μικρά αθώα παιδιά).
Όταν συλλάβει ο άνθρωπος το βαθύτερο νόημα της ζωής, της εν Χριστώ αληθινής ζωής, τότε φεύγει όλο το πνίξιμο της ψυχής του και έρχεται η θεία παρηγοριά, και θεραπεύεται.
Πάνε να ηρεμήσουν οι άνθρωποι είτε με ηρεμιστικά είτε με θεωρίες γιόγκα, και παραβλέπουν την πραγματική ηρεμία, που έρχεται, όταν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, οπότε τον επισκέπτεται η θεία παρηγοριά, ο νοηματισμός και το πλήρωμα ζωής μέσα του.
βλέπε.Γέροντος Παϊσίου : Λόγοι τόμος Α' σελ. 156-157
